Monday 21 March 2011

ΚΑΝΑΜΕ ΕΝΑ ΠΑΙΔΙ ΜΕ ΣΥΝΔΡΟΜΟ DOWN: Μια συγκλονιστική ιστορία

«Δεν υπάρχουν ιδέες —υπάρχουν μονάχα άνθρωποι που κουβαλούν τις ιδέες— κι αυτές παίρνουν το μπόι του ανθρώπου που τις κουβαλάει».
Ν. Καζαντζάκης 

«Για τα δικά μου μάτια είναι
το ομορφότερο κορίτσι του κόσμου»
Διονύσης και Χριστίνα 

Έχω μεγάλο τρακ. Με έχουν φωνάξει μέσα να δω τη νεογέννητη κόρη μου και δεν μπορώ να κάνω βήμα. «Πήγαινε Διονύση» ακούω τους δικούς μου. Όλη η οικογένεια σε πελάγη ευτυχίας, ο αδελφός μου με την κάμερα να «τραβάει» τα πάντα. 
Μπαίνω και βλέπω το παιδί. Έρχονται και οι υπόλοιποι, όλοι να σας ζήσει, συγκίνηση, χαρά, σου μοιάζει, της μοιάζει... Νιώθω ότι το παιδί κάτι έχει. Σκέφτομαι ότι θα είναι από τον τοκετό. Βλέπω από μακριά τον γιατρό να βγαίνει από το χειρουργείο με τη ρόμπα. Παρατάω το παιδί και τους υπόλοιπους, τρέχω και τον ρωτάω «γιατρέ, τι έχει το παιδί;». Μου απαντάει: «Τίποτε δεν έχει». Για να το λέει ο γιατρός, όλα θα είναι μια χαρά. Σε λίγο βλέπω και τη γυναίκα μου που μόλις έχει βγει από το χειρουργείο. Είμαστε ευτυχισμένοι.
Με φωνάζουν στην εντατική. Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί. Όλα είναι μια χαρά, τι γυρεύει το παιδί μου στην εντατική; Τη στιγμή που φοράω τη ρόμπα για να μπω μέσα βλέπω τον γιατρό με κάποια νεογνολόγο και κάτι σαν να λένε: «Του το είπες;».
Η νεογνολόγος έχει αρχίσει να λέει: «Μην ανησυχείτε, γεννήθηκε με ένα πρόβλημα, υπάρχουν όμως ιδρύματα και ειδικά σχολεία». Δεν προλαβαίνω να σκεφτώ. Ανοίγω μια πόρτα, αρχίζω να κατεβαίνω σκάλες, βρίσκομαι έξω από το μαιευτήριο. Πάω και κάθομαι δίπλα σε κάτι σύρματα. Δεν είναι μόνο πανικός. Είναι φόβος, είναι στενοχώρια, είναι θάνατος.
Κάποια στιγμή συνειδητοποιώ ότι η Χριστίνα, η γυναίκα μου, είναι ακόμα μέσα στην ανάνηψη και τρέχω να της μιλήσω. Οι άλλοι με πείθουν να μην της το πω ακόμα. Την ανεβάζουν επάνω, στο δωμάτιό της. Εκείνη ταλαιπωρημένη αλλά στον έβδομο ουρανό.
Όλοι εμείς οι υπόλοιποι «μαγκωμένοι». Ούτε λουλούδια ούτε μπαλόνια ούτε τίποτε. Κάθε τόσο ένας-ένας βγαίνουμε έξω, δήθεν να πάμε να κάνουμε τσιγάρο.
Κανονίζουμε να της το πούμε το επόμενο πρωί, εγώ και ο γιατρός. Μπαίνουμε στο δωμάτιο της Χριστίνας. Ο γιατρός της λέει: «Γέννησες ένα κορίτσι που δεν θα είναι όμορφο σαν τη Σοφία Λόρεν». Η γυναίκα μου δεν καταλαβαίνει. Του απαντάει:
«Για τα δικά σου μάτια. Για τα δικά μου μάτια είναι το ομορφότερο κορίτσι του κόσμου». Ο γιατρός συνεχίζει να λέει μπούρδες. Του λέω «σταμάτα».
Προσπαθώ να της εξηγήσω.
Η γυναίκα μου ζητεί φάρμακα για να «κόψει» το γάλα. Δεν θέλει ούτε να θηλάσει ούτε να δει το παιδί. Έχει μια απόλυτη άρνηση. Εγώ το ίδιο. Πρέπει να αποφασίσουμε τι θα κάνουμε. Έχουμε εγκλωβιστεί, δεν σηκώνουμε τα τηλέφωνα, η μοναδική λέξη που ακούγεται είναι η λέξη «ίδρυμα».
Πηγαίνουμε και βλέπουμε κάποια τέτοια ιδρύματα. Αντικρίζουμε τρομερά πράγματα εκεί μέσα. Στο μαιευτήριο δεν δείχνουν την παραμικρή ευαισθησία. Θέλουν να μα περάσουν αυτό το «Νέοι είστε ακόμα, μη χαραμίσετε τη ζωή σας...». Στην εντατική, όπου θα μείνει το παιδί 14 ολόκληρες ημέρες το έχουν δίπλα από τον κάδο με τα σκουπίδια.
Μας προτείνουν και μια άλλη λύση: ευθανασία. Μας δίνουν και το τηλέφωνο μιας κλινικής.
Όλα αυτά τέλειωσαν την πρώτη φορά που την πήραμε αγκαλιά. Όλες τις ημέρες στο μαιευτήριο μας είχαν φτιάξει την εικόνα ενός παιδιού το οποίο δεν θα ζήσει, δεν θα περπατήσει, δεν ακούει, έχει πρόβλημα στην καρδιά κτλ. Αυτό το παιδί ήταν ένα «δεν», ένα τέρας.

Τίποτε από αυτά δεν ίσχυε. Το παιδί μας και περπατάει και ακούει και βλέπει και παίζει και γελάει. 
Έχει Σύνδρομο Down∙ μόλις 28 ετών η γυναίκα μου, ήταν αυτή η μία στις 9.500. Εμείς δεν έχουμε πρόβλημα, οι άλλοι μάς το δημιουργούν. Θα το παλέψουμε. Μερικές φορές την κοιτάζουμε και νιώθουμε ενοχές για αυτά που μα είχαν πείσει να σκεφτόμαστε τότε. Σήμερα η Αναστασία μας είναι 22 μηνών.

BHMagazino, 24 Ιουνίου 2007, τ. 349, σ. 12, ΕΜΠΕΙΡΙΑ,
ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: ΛΕΝΑ ΠΑΠΑΔΗΜΗΤΡΙΟΥ


Να σας ζήσει το χαμομηλάκι σας, το αγγελούδι σας....
Να είστε καλά και ευτυχισμένοι
Είναι φτωχά τα λόγια, πολύ φτωχά για να μπορέσω να σας εκφράσω το θαυμασμό, το δέος που αισθάνομαι για σας, 
Διονύση και Χριστίνα.

8 comments:

  1. Στην τρίτη μου εγκυμοσύνη οι εξετάσεις έδειξαν αυξημένη πιθανότητα να έχει το παιδί συνδρομο Down. Ο γιατρός είπε να κάνουμε παρακέντιση για να βεβαιωθούμε και ύστερα να προκληθεί τοκετός και να το αφήσουμε να παιθάνει.Τότε τον ρώτησα, αν ένα από τα παιδιά που έχουμε ήδη πάθει ένα ατύχημα και μείνει ανάπηρο,τι θα κάνουμε,θα το πάμε για ευθανασία; Δεν πήρα απάντηση.Η παρακάντηση έδειξε πως όλα ήταν καλά, αλλά ωσπου να βγούν τα αποτελέσματα περάσαμε τον πιο μαρτυρικό μήνα της ζωής μας.

    ReplyDelete
  2. Με κάνατε να δακρύσω με την ειλικρίνεια, την πίστη, την αγάπη σας...
    Ξέρω κι άλλους τέτοιους
    γονείς-αγγέλους, με παιδιά-θαύματα καλωσύνης.
    Ο Θεός να σας χαρίζει κάθε ευλογία!

    ReplyDelete
  3. ΠΟΛΥ ΣΥΓΚΙΝΙΤΙΚΟ.ΣΕ ΚΑΜΙΑ ΑΠΟ ΤΙΣ 3 ΕΓΚΥΜΟΣΥΝΕΣ ΜΟΥ ΔΕΝ ΕΚΑΝΑ ΕΙΔΙΚΕΣ ΕΞΕΤΑΣΕΙΣ,ΟΠΟΙΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΚΙ ΑΝ ΥΠΗΡΧΕ Η ΕΓΚΥΜΟΣΥΝΗ ΘΑ ΣΥΝΕΧΙΖΟΤΑΝΕ.

    ReplyDelete
  4. Μην ωραιοποιούμε την πραγματικότητα.
    Είναι Σταυρός ,! Ένας Σταυρός που μόνο η αγάπη μπορεί να σηκώσει . Και δεν μπορούν, δεν ξέρουν όλοι οι άνθρωποι ν' αγαπούν ακόμη και τα παιδιά τους.
    Αυτοί οι γονείς είναι πράγματοι ευτυχισμένοι, ευλογημένοι άνθρωποι γιατί ξέρουν ν' αγαπούν πραγματικά...

    ReplyDelete
  5. Πολύ δυνατο άρθρο!

    ****************************

    Θα μου πειτε ομως, τι κανατε τελικα, και τωρα η σελιδα σας δεν εχει αλλο πρόβλημα;

    :)))))

    Νομιζω 'δικαιούμαι' να το μαθω!

    Μυρμιδόνας

    ReplyDelete
  6. ΑΝ ΚΑΙ ΣΗΜΕΡΑ ΕΙΝΑΙ ΤΡΙΤΗ ΚΑΙ ΠΕΡΝΑΩ ΚΑΠΩΣ ΚΑΘΥΣΤΕΡΗΜΕΝΑ ΕΥΧΟΜΑΙ ΝΑ ΣΥΝΕΧΙΣΕΙ ΗΣΥΧΑ Η ΕΒΔΟΜΑΔΑ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΜΑΣ.ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΠΑΝΤΑ ΚΑΛΑ.
    ΣΥΓΚΙΝΗΤΙΚΗ ΟΛΗ Η ΔΙΗΓΗΣΗ!!!!!!!!

    ReplyDelete
  7. πολύ δυνατή ανάρτηση...προβάλλει τη δύναμη , ευαισθησία , όριμη σκέψη και ψυχραιμία πουπρέπει να υπάρχει σε τέτοιες περιπτώσεις...ευχή αποτελεί όλα τα παιδιά είναι υγειή...

    ReplyDelete
  8. Να σας ζήσει το όμορφο μωρό σας.

    ReplyDelete

© Το χαμομηλάκι | To hamomilaki