Μόνο με Αγάπη μαθαίνουν τα παιδιά!

Όταν επιλέγεις συνειδητά το επάγγελμα του νηπιαγωγού πρέπει να έχεις στο νου σου ένα και μόνο πράγμα, ως το βασικότερο όλων. Την ΑΓΑΠΗ. Και δεν εννοώ την αγάπη για το επάγγελμά σου... εννοώ την απέραντη Αγάπη για το κάθε παιδί που περνά από τα χέρια σου.

Με μια πρώτη ανάγνωση νομίζω εύκολα μπορεί κάποιος να το καταλάβει και να το αποδεχτεί αυτό. Στην πράξη και στην ουσία της όμως, αυτή η Αγάπη δεν είναι ούτε αυτονόητη ούτε δεδομένη. Δεν είναι κάτι που χαρακτηρίζει όλες τις νηπιαγωγούς.

Πρώτα από όλα η Αγάπη... δεν διδάσκεται. Δεν μαθαίνεται στο Πανεπιστήμιο, δεν βρίσκεις σχετικές "οδηγίες" σε κανένα σύγγραμμα. Κι ας είναι το Α και το Ω.

Νομίζω οτι καλός παιδαγωγός είναι εκείνος που πρώτα ξέρει να αγαπάει και μετά κοιτά την ύλη και τους τύπους. Αυτός που ξέρει οτι σαν την Αγάπη δεν υπάρχει άλλο μέσο διδασκαλίας. Γιατί μόνο μέσω της Αγάπης,βλέπεις οτι τα παιδιά κατορθώνουν να γίνουν μια δεμένη ομάδα μεταξύ τους. Μόνο μέσω της Αγάπης αποκτούν αυτοπεποίθηση κι εμπιστοσύνη και απελευθερώνονται. Και τότε με μαγικό τρόπο το καταφέρνετε μαζί και πετυχαίνουν και τους εκπαιδευτικούς στόχους. Μαθαίνουν ουσιαστικά, κάνοντας ταχεία γνωστικά άλματα και όλα αυτά μέσα σε κλίμα χαράς και ασφάλειας.

Αν είσαι συνάδελφος και το έχεις μέσα σου όλο αυτό που περιγράφω, το έχεις βιώσει ο ίδιος στην τάξη σου, τότε σου είναι ήδη γνωστά τα καθημερινά θαύματα αυτής της Αγάπης. Αν πάλι δεν το έχεις, σου έχει φανεί ήδη πολύ ρομαντικό το κείμενο και βιάζεσαι να το προσπεράσεις.

Κάθε μέρα, οι γονείς εμπιστεύονται στα χέρια σου, την ίδια τους τη ζωή, τα παιδιά τους. Είναι μικρά σε ηλικία, μαθητές ίσως και για πρώτη χρονιά. Αφήνουν το ασφαλές και οικείο περιβάλλον του σπιτιού τους, αποχαιρετούν τη μαμά στην είσοδο του σχολείου και μένουν εκεί, μαζί σου. Είσαι εκεί λοιπόν ως δάσκαλος αλλά και ως γονεϊκό υποκατάστατο. Μην το ξεχνάς αυτό.

Μην φοβηθείς ότι θα χάσεις το κύρος σου αν δώσεις τρυφερότητα στα παιδιά. Θα χρειαστεί να τους διδάξεις πώς να εκφράζουν τα συναισθήματά τους, πώς να κάνουν φίλους, πώς να εκτιμούν τον ίδιο τους τον εαυτό. Θα βιώσουν εσωτερικές συγκρούσεις και θα χρειαστούν παρηγοριά. Θα "μαλώσουν" πάνω στο παιχνίδι. Μην μένεις μόνο στα λόγια και μη δίνεις έτοιμες λύσεις. Αγκάλιασέ τα. Πήγαινε κοντά τους και δείξε γνήσιο ενδιαφέρον σε ο,τι τα απασχολεί. 

Σταμάτα να κόβεις χαρτάκια ετοιμάζοντας τις χειροτεχνίες για αργότερα. Παρατήρησέ τα καθώς παίζουν (ή δεν παίζουν).... Χάρισέ τους ένα χαμόγελο όταν θα σε κοιτάξουν. Αυτό θα τα κάνει να νιώσουν οτι είναι σημαντικά για σένα. Θα πάρουν την επιβεβαίωση που χρειάζονται.

Γίνε κι εσύ παιδί. Τσαλακώσου..! Παίξε μαζί τους καθημερινά. Σε ομαδικές δραστηριότητες ή ατομικά, ευκαιρίες υπάρχουν άπειρες. Φόρα άνετα ρούχα και παπούτσια. Δε χρειάζεται να κάνεις το μοντέλο και να ντύνεσαι σαν να βγαίνεις ραντεβού. Να σε νοιάζει πρώτα απ`όλα να μπορείς να κινηθείς άνετα και να γίνεσαι μέτοχος της δημιουργίας και της χαράς μέσα στην τάξη σου. Πάρε ρόλο σε παιχνίδια δραματοποίησης, ζωγράφισε μαζί τους, μη δίνεις μονάχα οδηγίες.

Προσπάθησε όσο μπορείς να μπαίνεις στη θέση τους και να βλέπεις τα πράγματα από τη σκοπιά τους. Τίποτα από όσα λένε τα παιδιά δεν είναι μικρής σημασίας. Κράτα σημειώσεις και μάθε τους μαθητές σου. Όχι για να τους "αξιολογήσεις" όπως σου υποδεικνύουν στα σεμινάρια…αλλά για να τους καταλάβεις εσύ ο ίδιος πάνω από όλα. Να γνωρίσεις το καθένα ξεχωριστά. Να δεις τα θαύματα τη στιγμή που συντελούνται.
Να τα κοιτάζεις στα μάτια και πάντα με αγάπη και αποδοχή. Πρόσεχε πολύ το βλέμμα σου γιατί τα παιδιά από τα μάτια σου αξιολογούν τον εαυτό τους.

Να τα καθησυχάζεις μετά από μικροατυχήματα μιλώντας τους στοργικά, ενώ τους παρέχεις τις πρώτες βοήθειες.
Να θυμάσαι οτι η μαμά τους δεν είναι εκεί. Αλλά είσαι εσύ στη θέση της. Μην ταράζεσαι, ξέρω οτι εσύ είσαι ο (super) εκπαιδευτικός, ο επιστήμονας μέσα στην τάξη(όπως μας έλεγε και η καθηγήτριά μας η κ. Κουτσουβάνου, καλή της ώρα) και όχι η μαμά τους. Άλλά διάλεξες να απασχολείσαι με παιδιά γι`αυτό έχε το νου σου οτι θες δε θες, πρώτα χρειάζονται μια "μάνα" και μετά έναν δάσκαλο. Όσο άριστα καταρτισμένος και να`σαι στο αντικείμενό σου.

Αυτό σημαίνει επίσης ότι αν "λερωθούν" τα βοηθάς να αλλάξουν και δε το αποφεύγεις για να μη λερώσεις εσύ τα χέρια σου. Δεν σε πιάνει υστερία και καλείς την ίδια τη μάνα να έρθει να φροντίσει το παιδί, αφήνοντάς το παράμερα να νιώθει ένοχο και ντροπιασμένο για έναν τόσο ανόητο λόγο. (συμβαίνει ουκ ολίγες φορές αυτό δυστυχώς). Γιατί αν αντιδράς έτσι, κρίμα οι σπουδές και τα πτυχία σου. Το ίδιο πρέπει να κάνεις αν βρέξει κατά λάθος τα ρούχα του, πλένοντας τα χέρια του στη βρύση. Δεν μας νοιάζει αν είσαι super wow εκπαιδευτικός αν το αμελήσεις αλλά να σκεφτείς οτι πρέπει να αλλάξει για να μην κρυώσει, όπως θα έκανε και η μάνα του.

Δεν είναι πολλά τα χρόνια που έχω τη χαρά και την τιμή να δουλεύω ως εκπαιδευτικός. Από την πρώτη μου χρονιά μέχρι σήμερα έχω γνωρίσει αρκετούς συναδέλφους. Όλοι είμαστε νηπιαγωγοί και όλοι διαφορετικοί ως χαρακτήρες. Κάποιοι "δυσανασχετούσαν" από τη σχέση αγάπης που ανάπτυσσα με τα παιδιά. Άκουγα οτι θα τα "παραχάιδευα", θα τα κακομάθαινα ή δεν ξέρω κι εγώ τί άλλο.. Νομίζω απλά οτι η ανταπόκριση αυτής της αγάπης από τα παιδιά ήταν που προκαλούσε. Από τη μεριά μου πάλι, δεν μπορούσα ποτέ να λειτουργήσω διαφορετικά. Και νομίζω οτι κάνω το πιο απλό πράγμα του κόσμου, δίνω αγάπη στα παιδιά, που από τη φύση τους την εμπνέουν και αξίζουν απόλυτα. Το αισθάνομαι πηγαίο και φυσικό.

Δεν επιδιώκω να κάνω τη σύμβουλο καταθέτοντας αυτές τις σκέψεις μου. Γιατί δεν είναι καν θέμα μυαλού για να το συλλάβεις αλλά περισσότερο θέμα ενστίκτου, πιθανότερα του μητρικού. Σκέφτομαι καμιά φορά τον εαυτό μου ως μητέρα, να πηγαίνω το παιδί μου στο νηπιαγωγείο και λέω μέσα μου με σιγουριά πως αυτό που θα ήθελα πάνω από όλα, θα ήταν να αγαπά το παιδί μου τη δασκάλα του όπως κι εκείνη αυτό. Να είναι χαρούμενο όταν πηγαίνει στο σχολείο. Όλα τα άλλα, θα έπονταν.

Σκέφτομαι επίσης τους δασκάλους που είχα κι εγώ η ίδια ως παιδί. Όχι μόνο έμαθα αλλά και πίστεψα στις ικανότητές μου, μόνο από εκείνους που αγάπησα. Αντίθετα, εμφάνισα ψυχοσωματικά συμπτώματα και αρνήθηκα να πάω στο σχολείο όταν είχα μια δασκάλα στο Δημοτικό που ενώ οι γονείς της έβγαζαν το καπέλο, εμείς τα παιδιά τη μισούσαμε. Τί να το κάνω αν έμαθα Γραμματική και Αριθμητική από αυτήν αν ταυτόχρονα πέθαινα κάθε μέρα από το άγχος της απειλής, της απόρριψης και της υστερίας της; Γιατί να επαναλαμβάνουμε οι νέοι εκπαιδευτικοί τα ίδια λάθη;

Και θα πείτε κάποιοι…"α! εγώ καμία σχέση δεν έχω με αυτή τη δασκάλα".. Μήπως όμως επιδιώκετε το "μπράβο" των γονιών δίνοντάς τους αυτό που από άγνοια ζητούν – άρα πασχίζετε να τα μάθετε να γράφουν και να διαβάζουν από το Νηπιαγωγείο με κατευθυνόμενες μή αυθόρμητες διαδικασίες; Μήπως ξεχνάτε οτι είναι παιδιά και χρειάζονται τη φαντασία, τις παιγνιώδεις δραστηριότητες, το κέφι και μέσα αυτοέκφρασης για να θραφεί η ελεύθερη και καθαρή τους ψυχούλα;

Όλα αυτά τα χαρακτηριστικά του καλού (κατ`εμέ) παιδαγωγού-εμψυχωτή δεν διδάσκονται αλλά βρίσκονται στον ίδιο τον άνθρωπο. Έναν εκπαιδευτικό γεμάτο Αγάπη μπορεί κάλλιστα να συναντήσεις τόσο στο δημόσιο όσο και στο ιδιωτικό σχολείο. Αλλά σε καμία περίπτωση το γεγονός ότι πληρώνεις λεφτά στο ιδιωτικό, δεν σου εξασφαλίζει το ότι η δασκάλα θα ..αγαπά το παιδί σου. Το μόνο που είναι σίγουρο, είναι οτι τα χαρτόνια στις χειροτεχνίες θα είναι τέλεια κομμένα και ότι εσύ ως πελάτης θα τα ακούς όλα ..υπέροχα.

Με όλα αυτά δεν σκοπεύω να υποδείξω τίποτα σε κανέναν, ήθελα μόνο να καταθέσω τη δική μου αίσθηση περί Εκπαιδευτικού.
Και πιστεύω πως τελικά…Εκπαιδευτικός γεννιέσαι, είναι χάρισμα, τέχνη και ευλογία… Πηγάζει από την καρδιά και είναι από το Θεό δοσμένο.

"Για μένα, ενώπιον του Θεού, το πιο υπεύθυνο επάγγελμα, που μπορεί να κάνει κάποιος, είναι νηπιαγωγός. Αλλά και το πιο δύσκολο, γιατί πλάθει ψυχές. Και πλάθοντας ψυχές, πλάθεις ανθρώπους, οι οποίοι είναι κατ΄ εικόνα του Θεού πλασμένοι. Και έτσι γίνεσαι συνεργός του Θεού, όπως γίνονται και οι γονείς, όταν τεκνοποιούν". Και συνέχισε: "Αν δεν έχεις τα κότσια να γίνης νηπιαγωγός, να γίνης δάσκαλος. Είναι το ίδιο υπεύθυνο. Κι αν δεν μπορής ούτε δάσκαλος, τότε να γίνης καθηγητής"!

Πηγή: ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΠΑΪΣΙΟΣ Ο ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ 1924-1994, Μαρτυρίες Προσκυνητών, Νικολάου Ζουρνατζόγλου, σελ. 135, εκδόσεις ΑΘΩΝΑΣ,
Andria's Home

«Κόκκινο Κουμπί»

Η Γραμμή Ζωής μέσω της υπηρεσίας «Τηλεειδοποίηση» δίνει τη δυνατότητα στους ηλικιωμένους να επικοινωνούν άμεσα με το Συντονιστικό Κέντρο Διαχείρισης Κλήσεων, αμφίδρομα και με ανοιχτή ακρόαση, πατώντας απλά το κόκκινο κουμπί, 24ώρες το 24ωρο και όλες τις ημέρες του χρόνου, χωρίς να μετακινηθούν από τη θέση τους ή να επιλέξουν οποιοδήποτε αριθμό.

Πιο συγκεκριμένα, ανά πάσα στιγμή και οποιαδήποτε ώρα της ημέρας ο ηλικιωμένος το κρίνει απαραίτητο πατά μία φορά το κόκκινο κουμπί που φορά στο χέρι ή στο λαιμό του.  

Η βασική συσκευή που έχει συνδεθεί με το τηλέφωνο του ηλικιωμένου ενεργοποιείται αυτόματα δίνοντας σήμα στο Συντονιστικό Κέντρο Διαχείρισης Κλήσεων της ΜΚΟ Γραμμή Ζωής.

Κατάλληλα εκπαιδευμένο προσωπικό από νοσηλευτές, κοινωνικούς λειτουργούς, ψυχολόγους, γενικούς ιατρούς και εθελοντές γείτονες, το οποίο έχει άμεση πρόσβαση στο ηλεκτρονικό αρχείο κάθε ηλικιωμένου ανταποκρίνεται σε οποιαδήποτε ανάγκη ή επιθυμία του. Ακόμα και σε περίπτωση που ο ηλικιωμένος δεν είναι σε θέση να απαντήσει, η Γραμμή Ζωής ειδοποιεί και στέλνει αμέσως την αναγκαία βοήθεια (συγγενικό πρόσωπο, εθελοντή γείτονα, ασθενοφόρο, Άμεση Δράση, Πυροσβεστική).

Την υπηρεσία «Τηλεειδοποίηση» μπορούν να αποκτήσουν όλοι οι ηλικιωμένοι ανεξάρτητα από την οικονομική ή την οικογενειακή τους κατάσταση. 
 Επικοινωνήστε στα τηλέφωνα 2106990885, 2106917125 και αφήστε τα στοιχεία σας. Στη συνέχεια κοινωνικός λειτουργός της Γραμμή Ζωής θα σας επισκεφτεί για προσωπική συνέντευξη, ώστε να συγκεντρωθούν οι απαραίτητες πληροφορίες (ιατρικό ιστορικό, στοιχεία επικοινωνίας, κλπ). Τέλος ακολουθεί αξιολόγηση βάσει των συνθηκών διαβίωσης και τηρείται σειρά προτεραιότητας.

Περισσότερα

Αναρτήθηκε από Dimitrios M. Doinakis

Πότε μπορεί ένα παιδί να έχει κινητό τηλέφωνο;

«Όλοι μας κάποια στιγμή, μπορεί να έχουμε αναρωτηθεί,
αν πρέπει τα παιδιά μας να έχουν κινητό τηλέφωνο». 

Όταν τα παιδιά της οικογένειας, βρίσκονται εκτός σπιτιού, είτε σε διαφορετικές δραστηριότητες, είτε για να παίξουν με κάποιον φίλο τους, πρέπει να υπάρχει κάποιος τρόπος να επικοινωνήσεις μαζί τους, για να τα παραλάβεις για παράδειγμα. 

Η αλήθεια είναι ότι το κινητό, μπορεί να κάνει τη ζωή της οικογένειας, πολύ πιο άνετη και εύκολη. 

Πρέπει όμως να έχουν τα παιδιά μας κινητά τηλέφωνα;

Πριν να προκύψουν στη ζωή μας τα κινητά, υπήρχε η αρχική συνεννόηση «θα πας εκεί... και την τάδε ώρα θα είσαι εκεί». Σήμερα όμως, που έχουμε ήδη ζήσει περισσότερο από μια δεκαετία με την χρήση του κινητού, οι παλιές αυτές συνήθειες έχουν ανατραπεί. Μ’ ένα τηλεφώνημα, ο γονιός ξέρει που είναι το παιδί του και πότε θα επιστρέψει.

Πολλές οικογένειες  έχουν ενστερνιστεί τις παροχές της τεχνολογίας κι έχουν υιοθετήσει την λύση του κινητού. 

Άλλες όμως οικογένειες πάλι, πιστεύουν ότι τα κινητά τηλέφωνα δεν είναι ακριβώς “ανάγκη”, όταν πρόκειται για την παρακολούθηση των παιδιών τους.

Σε τι ηλικία πρέπει να βρίσκεται το παιδί;

Πότε ένα παιδί είναι πραγματικά έτοιμο για να του εμπιστευθείς ένα κινητό τηλέφωνο; Πιστεύουμε ότι πραγματικά δεν μπορεί να υπάρχει κάποιο συγκεκριμένο όριο. Όμως, τα κινητά τηλέφωνα είναι κάτι περισσότερο από ένα παιχνίδι. 

Πέρα από το κόστος της συσκευής, υπάρχει και το κόστος της χρήσης. Έτσι, εάν αποφασίσετε να πάρει το παιδί σας ένα κινητό τηλέφωνο, θα πρέπει να είστε σίγουρες ότι είναι πραγματικά έτοιμο για να διαχειριστεί και την ευθύνη, που απαιτείται για να το έχει..

Για μερικά παιδιά, μπορεί να είναι μια πολύ απλή και φυσιολογική πρακτική κι εύκολα να την εντάξουν στις καθημερινές τους λειτουργίες. Για κάποια όμως άλλα, ίσως χρειαστεί να μεγαλώσουν κάπως περισσότερο.

Πολύ πιθανόν, να μην είναι η λύση για όλους

Ενώ πολλοί γονείς χρησιμοποιούν τα κινητά τηλέφωνα για να επικοινωνεί η οικογένειά τους, κάποιοι άλλοι έχουν επιφυλάξεις. Μιλώντας με κάποια φίλη, που ζει σε κάποιο νησί, μου εκμυστηρεύτηκε ότι είχε αγοράσει στην επτάχρονη κόρη της ένα τηλέφωνο, που σύντομα το έχασε. «Ήταν περίπου επτά, και όταν το έχασε, συνειδητοποίησα ότι ήταν μια χαρά χωρίς αυτό και ότι ήταν ένα άχρηστο εργαλείο στα χέρια της. Ήταν το πρώτο μου παιδί και ήταν η πρώτη μου εμπειρία με την παιδική της ικανότητα να το φροντίσει. Προτιμώ τα παιδιά μου να μην έχουν τηλέφωνα. Μου αρέσει να ξέρουν από μόνα τους πού βρίσκονται και να έρχονται σ’ επαφή με τον κόσμο.»

Επίπεδο άνεσης

Οι γονείς που αποφασίζουν να επιτρέψουν στα παιδιά τους να έχουν κινητά τηλέφωνα, ομολογούν ότι νιώθουν εξαιρετικά άνετα και πιο ήρεμα, όταν το παιδί δεν βρίσκεται σπίτι.

 «Ήμουν κάθετα αντίθετη, μου έλεγα μια άλλη φίλη, αλλά βρήκα πραγματικά την ησυχία μου ξέροντας ότι θα μπορούσα να επικοινωνήσω με την κόρη μου, ανά πάσα στιγμή. Δεν είναι ακόμα τόσο μεγάλη, για να νιώθω ασφαλής όταν λείπει από το σπίτι. Το κινητό τελικά αποδείχθηκε ότι ήταν μια μεγάλη βοήθεια κι αγωνία μου πια είναι πολύ λιγότερη.»

Τι γίνεται όμως με την ακτινοβολία;

Είναι ένα ερώτημα, που λίγοι μπορούν να βάλουν το χέρι στη φωτιά και να πουν 100%, ότι δεν υπάρχει πρόβλημα.

Βέβαια, όσες έρευνες βλέπουν το φως της δημοσιότητας, καταλήγουν ότι η λελογισμένη χρήση, δεν εμπεριέχει κανένα κίνδυνο ακόμα και για τα παιδιά μας. 

Άλλωστε οι ακτινοβολίες στις οποίες έτσι κι αλλιώς είναι εκτεθειμένα, είναι πάμπολλες. 

Είναι πάντως καλό, να τους μιλάμε διαρκώς γι’ αυτό και να τα προτρέπουμε να τα χρησιμοποιούν μόνο σε περίπτωση ανάγκης.

Πότε να τα χρησιμοποιούν

Από τη στιγμή που θα δώσετε στο παιδί σας το προνόμιο να έχει ένα κινητό τηλέφωνο, θα πρέπει αντίστοιχα να του εξηγήσετε ότι υπάρχουν κανόνες για τη χρήση του. 

Άλλωστε τα περισσότερα ήδη ξέρουν, ότι δεν μπορούν να τα χρησιμοποιούν όλη την ώρα. Για παράδειγμα, στα σχολεία συνήθως δεν επιτρέπεται η λειτουργία του τηλεφώνου την ώρα του μαθήματος. 

Επιπλέον, θα πρέπει να τους εξηγήσετε ότι τα παιχνίδια που έχουν τα τηλέφωνα, δεν είναι για όλη την ώρα, χρειάζεται μέτρο.

Ένα άλλο μεγάλο πρόβλημα, κυρίως σε παιδιά που βρίσκονται στην εφηβεία, είναι η μάστιγα που ακούει στο όνομα «αθόρυβο». 

Μια πρακτική που ακολουθούν τα περισσότερα παιδιά και μια εύκολη δικαιολογία, όταν - για τους δικούς τους λόγους – δεν θέλουν να δώσουν στίγμα. 

Ναι-ναι, ξέρω δεν είμαι η μόνη που το αντιμετωπίζω κι έδωσα μάχη για να το καταλάβει και η δεκαεξάχρονη κόρη μου.

Μια συμβουλή: Εάν τα παιδιά σας βρίσκονται στην εφηβεία, είναι προτιμότερο το τηλέφωνό τους να είναι καρτοκινητό. 

Θα ελέγχετε πιο εύκολα το λογαριασμό του και δεν θα αγωνιάτε κάθε φορά που θα φτάνει ο νέος λογαριασμός του κινητού του στο σπίτι! 

Fe-mail.gr

Αναρτήθηκε από Himaira 

Σχετική ανάρτηση