Sunday 20 March 2011

Της Φουκουσίμα γίνεται στην Μεσόγειο

Μας πως μπλέξαμε πάλι έτσι;
Δεν λέω για μας, που είμαστε μονίμως μπλεγμένοι, λέω για όλο τον κόσμο.
Το πάνω-κάτω σε όλη την γη.

Να μη ξέρεις με ποιον να πας και ποιον ν’ αφήσεις.
Τώρα εγώ, με τον Καντάφι είμαι ή με τους αμερικάνους;
Τι μπλέξιμο κι αυτό. Τα λέει πάρα πολύ ωραία ο φίλος στον Τοίχο-Τοίχο
Αν είναι δυνατόν να μπαίνω στο δίλημμα, αν θα είμαι με τον δικτάτορα ή με τον Χωροφύλακα. Αυτό το νόμισμα, μου φαίνεται ότι έχει την ίδια όψη κι απ’ τις δυο μεριές.
Πήγαν οι αμερικάνοι στο Ιράκ, πήγανε να βάλουν χέρι, στήσανε μια ολόκληρη παράσταση για την σωτηρία του λαού. Μέχρι που το ΝΑΤΟ πήρε απόφαση για λογαριασμό του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ, ενώ τώρα με τον Καντάφι τους έπιασε η ευαισθησία και δεν θέλανε να επέμβουν … αμέσως. Πήγανε στο Ιράκ, φάγανε τον Σαντάμ, αλλά δεν τους βγήκε καλά η συνταγή. 
Ακόμα προσπαθούν να ξεκολλήσουν από εκεί.

Πιο πριν χτύπησαν στον Κόλπο, μετά στην Γιουγκοσλαβία, αλλά το χρέος-χρέος στην Αμέρικα. 
Το 2009 το δημόσιο χρέος στις ΗΠΑ ήταν 11,5 τρις δολλάρια. Μετά έγινε το επισόδειο των Αδελφών Λήμαν στην Αμερική. Τόσοι οικονομολόγοι, τόσοι νομπελίστες, τόσα Harvard, τόσα London School of Economics δεν πήραν είδηση τίποτε. Η κρίση ήρθε ξαφνικά, μας έπιασε στον ύπνο.
Αφού απομύζησαν όσες χώρες μπόρεσαν εκεί στις ελεγχόμενες κυβερνήσεις στην λατινική Αμερική, ήρθαν και στο μαλακό υπογάστριο του Πλανήτη. Χτύπησαν τους αδύναμους κρίκους, Ελλάδα, Ιρλανδία, PIGS κλπ.
Παίξανε, τζογάρανε, spreads, επιτόκια, κερδοσκοπίες και φάγανε, λίγα πράγματα, τι είναι ο κάβουρας, τι είναι το ζουμί του, δεν είχαμε παραπάνω και να στήσουνε κανένα πραξικόπημα δεν είχαν την άνεση, τα είχαν κάνει νωρίτερα βλέπετε αυτά, πριν 40 χρόνια.

Οπότε, τι να κάνουνε, βάλανε φωτιά στην Μεσόγειο, πήγαν και ψιθύρισαν στους λαούς τους κακομοίρηδες: «Άντε ξεσηκωθείτε, εμείς σας στηρίζουμε, μέχρι πότε θα είστε σκλαβωμένοι, διώξτε τους τυράννους ». 
Κι όπου φτωχός κι η μοίρα του. Να η Τυνησία, να η Αίγυπτος, να η Υεμένη, να το Μπαχρέιν, να η Λιβύη και έπεται συνέχεια, έρχεται το Ιράν, ο Λίβανος, η Συρία, φωτιά θα πάρει η Μεσόγειος. Όσο κρατάει η φωτιά θα κάνουνε αλισβερίσι με τον πόλεμο, πολλά φράγκα. Ποιον ένοιαξε το δημόσιο χρέος, οι εταιρείες πολέμου να βγάζουν λεφτά. Ο τζίρος να αυξάνει. Εταιρείες Πολέμου, Εισαγωγές-Εξαγωγές.
Κι άμα σβήσουν οι φωτιές στην Μεσόγειο, έχουμε και τα πετρέλαια της Μεσογείου, πρέπει να γίνει μοιρασιά. «Οδύσσεια-Αυγή» και χαζομάρες.

Και δεν μας φτάνουν αυτά που γίνονται στην αυλή μας, έχουμε στην άλλη άκρη και τα «φυσικά φαινόμενα». Να σεισμοί, να λοιμοί, να καταποντισμοί. 
Πρόβλεψαν οι Γιαπωνέζοι τους σεισμούς, αλλά η έπαρση της ισχύος τους δεν τους άφησε να δουν τα τσουνάμια. Και να τα τσουνάμια και πάνε 10-20.000 άνθρωποι. Αλλά δεν είχαν μόνο έπαρση, είχαν και απληστία. 
Πόσους αντιδραστήρες θα κάνεις βρε κακομοίρη; 
Πόσα φράγκα θέλουν να βγάλουν οι εταιρείες σας; 
Ακατάλληλες από χρόνια οι εγκαταστάσεις. 
Ο άνθρωπος μυαλό δεν βάζει, μια Χιροσίμα και ένα Ναγκασάκι δεν τους έβαλε μυαλό. Αυτοί που κατ’ εξοχήν γνώριζαν τον όλεθρο, προσπάθησαν να τον τιθασέψουν, να ξαναγίνουν οι Σαμουράι του κόσμου, ντροπιασμένοι από τον Χωροφύλακα της εποχής εκείνης. Αλλά τι θα σου κάνει η Έπαρση; Πύργος της Βαβέλ θα γίνεις. Τα λέει πάρα πολύ ωραία ο εκπαιδευτικός Οδυσσέας Χιλιτίδης, στο άρθρο του «Οι Γιαπωνέζοι και τα 4 κακά της μοίρας τους: Σεισμός, τσουνάμι, ραδιενέργεια και χειμώνας βαρύς». Και τα κρύβανε κιόλας τα στραβά τους, με το σταγονόμετρο η πληροφόρηση.

Κάναμε τον πλανήτη σαν τα μούτρα μας, τον απομυζήσαμε, από γης, αέρος και ύδατος και τι θα κάνει αντιδράει και αντιδράει άσχημα και δεν φτάνει η οικολογική καταστροφή που κάναμε, μετά κάναμε την οικονομική καταστροφή και μετά είπαμε να το κάψουμε το μαγαζί, στάχτη και μπούρμπερη τώρα η Μεσόγειος.
Η Φουκουσίμα τώρα είναι εδώ, είναι στην άλλη άκρη της γης, είναι παντού κι αυτό το κάναμε εμείς, ούτε η Φύση, ούτε ο Θεός. Άμα μας νοιάζει μόνο η πάρτη μας, γιατί δυσανασχετούμε όταν η τάδε εταιρεία νοιάζεται μόνο για την πάρτη της; 
Άμα δεν μας συγκινεί η δυστυχία του διπλανού μας, γιατί να συγκινήσει τον Ομπάμα, τον Σαρκοζί, τον Μπερλουσκόνι; 
Κοίτα ρε κάτι τύποι που κυβερνάνε τη γη! 
Αλλά τι να πεις, οι λαοί έχουν τους ηγέτες που τους αξίζουν.

ΝΗΣΤΕΨΤΕ, ΚΑΝΕΙ ΚΑΛΟ!


Πλησιάζουμε στις ημέρες του Πάσχα και όλοι λίγο πολύ έχουμε αρχίσει να νηστεύουμε:
Αποφεύγουμε το κρέας, τα γαλακτοκομικά, τα αυγά, τα ψάρια και σε ορισμένες περιπτώσεις το λάδι.
Όμως, πόσο ασφαλής είναι η νηστεία για την υγεία μας;
Η νηστεία κάνει καλό στο σώμα και
η εγκράτεια στην ψυχή
Μπορούν όλοι να νηστέψουν; Τι πρέπει να προσέξουμε και τι να αποφύγουμε;
Η αλήθεια είναι πως η νηστεία μπορεί να ωφελήσει σημαντικά την υγεία μας, αλλά με προϋποθέσεις! Αποτελεί μια καλή ευκαιρία να αποφύγουμε τα κορεσμένα λιπαρά που κρύβονται στα ζωικά τρόφιμα και να μειώσουμε τα επίπεδα της χοληστερίνης και των τριγλυκεριδίων στο αίμα μας.
Ακόμη, μπορεί να συνεισφέρει στον έλεγχο της αρτηριακής πίεσης λόγω της μεγαλύτερης κατανάλωσης τροφών που περιέχουν κάλιο (φρούτα, λαχανικά, όσπρια και δημητριακά). Άλλωστε, τα φρούτα και τα λαχανικά, πλούσια σε βιταμίνες και αντιοξειδωτικά, ενισχύουν το ανοσοποιητικό μας σύστημα, ενώ η μεγαλύτερη πρόσληψη φυτικών ινών συμβάλλει στην καλή λειτουργία του εντέρου και στην πρόληψη ενάντια σε ορισμένες μορφές καρκίνου.
Ακόμη, αν προσέξουμε, η νηστεία μπορεί να βοηθήσει στη μείωση του σωματικού βάρους, βελτιώνοντας την υγεία και τη διάθεσή μας!
Ωστόσο, παρά τα οφέλη, ο αποκλεισμός ζωικών τροφίμων συνεπάγεται και τη χαμηλή κατανάλωση ορισμένων πολύτιμων στοιχείων, όπως ο σίδηρος. Για το λόγο αυτό είναι απαραίτητο να συμπεριλάβουμε καθημερινά στη διατροφή μας τρόφιμα όπως όσπρια, σπανάκι, ξηρούς καρπούς και σόγια. 
Μάλιστα, πρέπει να τα συνδυάζουμε με τρόφιμα που περιέχουν βιταμίνη C (πορτοκάλια, ακτινίδια, μανταρίνια, φράουλες, κ.α.) ώστε αυξάνουμε την απορρόφηση του σιδήρου, και να αποφεύγουμε την κατανάλωση καφέ ή τσαγιού πολύ κοντά στα γεύματα.
Η πρόσληψη ασβεστίου, λόγω της χαμηλής κατανάλωσης γαλακτοκομικών, μειώνεται σημαντικά.
Καλές πηγές ασβεστίου αποτελούν τα αμύγδαλα, το σουσάμι, το ταχίνι, τα φασόλια, το μπρόκολο, το σπανάκι, το λάχανο.
Τέλος, οι πρωτεΐνες που καταναλώνουμε κατά τη διάρκεια της νηστείας είναι μικρότερης βιολογικής αξίας από τις ζωικές. 
Γι’ αυτό πρέπει να κάνουμε συνδυασμούς όπως όσπρια με δημητριακά ή όσπρια με ρύζι.
Τη νηστεία θα πρέπει να την αποφεύγουν για μεγάλα χρονικά διαστήματα γυναίκες που βρίσκονται σε εγκυμοσύνη, μικρά παιδιά, ηλικιωμένοι και όσοι νοσούν. Αν παρόλα αυτά θέλουν να νηστέψουν, είναι καλό να συμβουλευτούν το γιατρό ή τη διαιτολόγο τους.

Η τρίτη ηλικία στο έλεος της μοναξιάς

Τα παιδιά τους έφυγαν,
πήγαν διακοπές ή βρίσκονται σε συνεχείς «διακοπές»,
ζουν μακριά, αδιαφορώντας!

«Ο γιος μου με παράτησε,
δε μπορώ να κουνηθώ, ελάτε γρήγορα»
Το Εθνικό Κέντρο Κοινωνικής Αλληλεγγύης και ο αριθμός τους που λειτουργεί όλο το 24ωρο, χτυπάει περισσότερες από χίλιες φορές. 
Τις περισσότερες από αυτές είναι ηλικιωμένοι που ζητούν βοήθεια. Είτε δεν έχουν να φάνε, είτε τους τελείωσαν τα φάρμακα, άλλοι βρίσκονται σε απελπισία από μοναξιά κι εγκατάλειψη.
  
Εκατοντάδες υπερήλικες μένουν μόνοι τους στις πόλεις, χωρίς να μπορούν να αντεπεξέλθουν στις απαιτήσεις της μοναχικής ζωής.
Η γιαγιά είναι γύρω στα 75. Εκείνος κοντεύει τα 80. Είναι κλεισμένοι στο σπίτι τους μήνες τώρα, τα παιδιά τους δεν ασχολούνται καθόλου μαζί τους. Άλλωστε εκείνοι έχουν πρόβλημα. Ο παππούς κινείται δύσκολα και η επί πολλά χρόνια σύντροφός του «τα έχει λίγο χαμένα»! Οι γείτονες ανησυχούν, κατ’ αρχάς για τους ίδιους αλλά και για οποιαδήποτε αθέλητη πράξη τους βάλει και τη ζωή των άλλων σε κίνδυνο. Η γιαγιά αφήνει τα μάτια της κουζίνας αναμμένα, οι διάδρομοι της πολυκατοικίας μυρίζουν, διάφορες μυρωδιές κάνουν την ατμόσφαιρα της πολυκατοικίας δύσκολη.
Με καταγγελία στην αστυνομία και υπογραφές από όλη τη γειτονιά, η εντολή του εισαγγελέα τους αναγκάζει να φύγουν από το «κρησφύγετό» τους.
Σε μια άλλη γειτονιά, κάτι άλλο συμβαίνει. Μια υπερήλικας νοιώθει τεράστια μοναξιά, θέλει να μιλήσει σε κάποιον, αλλά δεν έχει κανέναν. Τηλεφωνεί στη γραμμή SOS 197. Κάθε νύχτα, η γνώριμη φωνή, λέει μια καληνύχτα. Το πρόσωπο στην άλλη γραμμή δεν το γνωρίζει, δεν έχει όμως σημασία. Κάποιος την ακούει, σε κάποιον μιλάει πριν πέσει στο κρεββάτι για έναν ανήσυχο ύπνο.
Μέχρι να έρθει το πρωί και να αναζητήσει το «φιλί της ζωής» κάπου αλλού.«Βοηθείστε με σας παρακαλώ να τα ξαναβρώ με την κόρη μου, δε μου μιλάει πια», λέει μια ηλικιωμένη στον ψυχολόγο του ΕΚΚΑ.
«Κι αυτή είναι μόνο μία από τις αμέτρητες πονεμένες ιστορίες που ακούμε καθημερινά», εξηγεί ο Πρόεδρος του Κέντρου, Παναγιώτης Αλτάνης, ο οποίος έχει εκεί επιβεβαρυμένο πρόγραμμα!  Άλλωστε «υπό την προστασία» του Κέντρου δε βρίσκονται μόνο οι ηλικιωμένοι αλλά κακοποιημένες γυναίκες, έφηβοι, άστεγοι, θύματα παράνομης διακίνησης με στόχο τη σεξουαλική εκμετάλλευση, άνθρωποι που χρειάζονται γενικά ψυχολογική στήριξη και κοινωνική βοήθεια.
Ένα τηλεφώνημα απελπισίας, μία καταγγελία και το αυτοκίνητο του Κέντρου με το εξειδικευμένο πλήρωμα είναι εκεί για να δώσει λύση. Κέντρα κοινωνικής στήριξης, υπηρεσία, διαχείρισης κρίσεων, ξενώνες σύντομης φιλοξενίας, υπηρεσία άμεσης κοινωνικής παρέμβασης, τριψήφια τηλεφωνική γραμμή.
Μαζί με αυτά, ψυχολόγοι, κοινωνικοί λειτουργοί, ειδικοί, έτοιμοι να παρέμβουν ανά πάσα στιγμή και να σώσουν νέους ή ηλικιωμένους που διέρχονται έντονη συναισθηματικά κρίση, που θέλουν να δώσουν ακόμα και τέλος στη ζωή τους. Έτσι κι αλλιώς είναι αποδεδειγμένο ότι στις αργίες, στις γιορτές και στις διακοπές, οι συναισθηματικά ευάλωτοι άνθρωποι φορτίζονται και απελπίζονται ευκολότερα.
«Τηλεφώνησα για να σας πω ότι πήρα τα φάρμακά μου», λέει ένας ηλικιωμένος κάθε βράδυ στη ζεστή φωνή που απαντά στο 197. «Ο γιος μου με παράτησε, δε μπορώ να κουνηθώ, ελάτε γρήγορα», λέει ένας άλλος ενενηντάχρονος.
Μέχρι το Πάσχα αναμένεται να ζητήσουν βοήθεια τουλάχιστον άλλοι 2000 άνθρωποι της τρίτης ηλικίας

http://www.newsbomb.gr.
η ελιά

Οι «Άλλοι», στιγμιότυπο…

Ναι, είναι γεγονός πως γίναμε πολλοί.
Για τους μετανάστες λέω…
Ναι, η παροιμία λέει πως ‘Όλοι οι καλοί χωράμε..’
Είναι όμως όλοι τους ‘καλοί’;
Γιατί, ‘εμείς’ πόσο ‘καλοί’ είμαστε…;
Τέλος πάντων… μεγάλη συζήτηση… όχι τώρα…

Κατέγραψα στιγμιότυπο αυτή την βδομάδα:

11 η ώρα, βράδυ, στάση τρόλεϊ  χαμηλά στην Πανεπιστημίου, κοντά στην Ομόνοια, ερημιά και ψιλόβροχο, περιμένω το 3 ἢ 13.
Πεντέξι  νέγροι έχουν καταλάβει το παγκάκι, θορυβώδεις, δεν καταλαβαίνω αν συζητούν απλώς έντονα τσακώνονται
Άλλοι 3-4 ‘λευκοί’, απροσδιορίστου εθνικότητας, άγνωστοι μεταξύ τους, περιμένουν κι αυτοί σιωπηλοί κάτω από το στέγαστρο και είσοδο καταστήματος ρούχων έχοντας σχηματίσει το δικό τους χρωματικό γκρουπ.
Ασυναίσθητα πάω και στέκομαι μαζί με την ομάδα των εκπροσώπων της λευκής φυλής…
Χαρακτηριστικό τζάνκι της περιοχής μας πλησιάζει με απλωμένο το χέρι και τα γνωστά ‘αιτήματα’… σέρνει και άθλια κόκκινη βαλίτσα με ρόδες.
Το γνωστό δίλημμα, να δώσω, να μη δώσω…
Δεν προλαβαίνω να βγω από το δίλημμα, μια 50αρα ξινισμένη κυρία απευθύνεται με άσχημο τρόπο στο τζάνκι που απομακρύνεται λέγοντας της ‘νάσαι καλά κυρία…’ ,
Πλησιάζει και απλώνει το χέρι στους νέγρους.
Αυτοί σταματάνε τον θορυβώδη διάλογο και αρχίζουν όλοι να ψάχνουν τις τσέπες τους!!!
Πλησιάζω γιατί έρχεται και το τρόλεϊ
Βλέπω ότι μαζέψανε αρκετά 10λεπτα,  20λεπτα και χάλκινα, τα δίνουν στο τζάνκι που τους ευχαριστεί κάνοντας υποκλίσεις…!

Έχει και συνέχεια:
Οι νέγροι μπαίνουν ορμητικά πρώτοι στο τρόλεϊ και καταλαμβάνουν  τα λίγα άδεια καθίσματα
Ακολουθούμε οι υπόλοιποι, όρθιοι…
Ένας νέγρος σηκώνεται και κάνει νόημα στην εν λόγω 50αρα ξινισμένη κυρία να καθίσει…
Αυτήν σα να μη πιστεύει για λίγο ότι της παραχωρεί την θέση!
Όμως πάει και κάθεται.
Ευχαριστώ δεν είπε…

Κ. Γεωργουσόπουλος:
«Εγκληματούν με το μάθημα Ιστορίας»

του Αντώνη Ανδρικάκη
«Δεν θα μιλήσουμε πια για τον εμφύλιο;
Δεν θα μιλήσουμε πια για την Μικρασιατική καταστροφή;
»
Στη δεκαετία του ΄70 ένα από τα τραγούδια που με συγκίνησαν και μου γνώρισαν την τέχνη του Κώστα Γεωργουσόπουλου ήταν ο «γέρο-δάσκαλος», που στην διαθήκη του έγραφε: 
«Στον τάφο θάθελα, σαν θα πεθάνω, 
πως ήμουν δάσκαλος να γράψουν πάνω. 
Και δίχως λάθη παρακαλώ».
 Κάθε φορά που ακούω για αλλαγές και νέα συστήματα στην παιδεία, μου έρχεται στο μυαλό ο γέρο-δάσκαλος του χωριού και το παράπονο του……


Ο καθηγητής, ο ποιητής, ο κριτικός Κώστας Γεωργουσόπουλος μου μίλησε και αυτή τη φορά θυμωμένος –ίσως περισσότερο από ποτέ- για το νέο λύκειο. «Είναι εγκληματικό ότι γίνεται προαιρετικό το μάθημα της ιστορίας! Εγώ θα τους έλεγα να πάνε –απλώς για να πάρουνε μίαν απάντηση- να δούνε τι ιστορία και πόση ιστορία κάνουνε οι Τούρκοι, οι Βούλγαροι, οι Ρουμάνοι και οι Αλβανοί! Εμείς μέσα σ΄αυτό το περιβάλλον τι κάνουμε;»

Εγγονός και γιος εκπαιδευτικών, συνταξιούχος εκπαιδευτικός ο ίδιος προβλέπει ζοφερό το μέλλον της παιδείας και πιστεύει πως τα παιδιά θα χάσουν πολλά από τα νέα συστήματα. «Δεν θα μιλήσουμε πια για τον εμφύλιο; Δεν θα μιλήσουμε πια για την Μικρασιατική καταστροφή; Για να εξοικονομήσουμε ώρες καταργούμε την ιστορία; Εγώ δεν ισχυρίζομαι πως η ιστορία διδασκόταν σωστά. Να αλλάξουμε μέθοδο! Να αλλάξουμε βιβλία»!

Του επισημαίνω πως η ιστορία τα τελευταία χρόνια έχει γίνει ένα πεδίο βολής όπου κάνουν ασκήσεις διάφοροι συγγραφείς σχολικών βιβλίων και διάφοροι «ειδικοί σύμβουλοι και γραμματείς». Αναρωτιέμαι μήπως όλα αυτά είναι κρίκοι της ίδιας αλυσίδας. «Είναι μια ολόκληρη νοοτροπία. Θα έλεγα πως αυτό μου μυρίζει εκπαιδευτικό μεταμοντερνισμό. Και θεωρώ το μεταμοντερνισμό καταστροφή για την τέχνη και για την επιστήμη. Δεν το θεωρώ αμηχανία αυτό. Το θεωρώ ειρωνεία και ένα είδος εμπτυσμού σε ότι μέχρι τώρα έχει προσφέρει ο πολιτισμός!»

Έχει ζήσει από μέσα το σύστημα και ξέρει τις παθογένειές του. Πιστεύει στους εξειδικευμένους καθηγητές για τα αρχαία, τα νέα ελληνικά, την ιστορία και τα λατινικά και μιλάει στο newsbomb.gr με την σοφία της πολύχρονης εμπειρίας του. 
«Ο πολυδύναμος φιλόλογος είναι μια απάτη! Εκείνος που έχει τελειώσει το τμήμα ψυχολογίας, παιδαγωγικής, φιλοσοφίας και δεν έχει κάνει παρά ένα εξάμηνο λατινικά, πάει στο Καρπενήσι να διδάξει λατινικά. Τα παιδιά που κάνουν φροντιστήριο ξέρουν πιο πολλά από αυτόν! Αν δεν αλλάξει το σύστημα παραγωγής δασκάλων και δεν υπάρξει το πολλαπλό βιβλίο δεν μπορεί να γίνει τίποτα .Αν δεν υπάρξει εξειδίκευση, ούτε αρχαία θα μάθουν, ούτε νέα ελληνικά, ούτε ιστορία».

Μπορώ να τον ακούω να μιλάει ώρες για τον Όμηρο, για τους αρχαίους λυρικούς, για τα μέτρα, για τους ρυθμούς, για τους χαρακτήρες, για τις συγκρούσεις, για τις λέξεις, για τις δονήσεις της αρχαίας γλώσσας. Για όλα αυτά που νοιώθω πως σιγά-σιγά χάνονται από τον τόπο που τα γέννησε. Και που χωρίς αυτά θα είναι ένας άλλος άγνωστος τόπος. Τελειώνοντας μου λέει γελώντας. «Θεωρώ τον εαυτό μου τυχερό που πήρα σύνταξη. Γιατί δεν θα μπορούσα να συνεννοηθώ ούτε με τα παιδιά -που δεν φταίνε- ούτε με τους συναδέλφους!»

© Το χαμομηλάκι | To hamomilaki