Wednesday 27 April 2011

Οι «άθλιοι» των Αθηνών και πάσης Ελλάδος!

Η πενία τέχνας κατεργάζεται
Τα υψηλά ποσοστά ανεργίας, οι περικοπές και οι μειώσεις συντάξεων, η Τρόικα, το Μνημόνιο και οι άθλιες συνθήκες διαβίωσης όσων ζουν κάτω από τα όρια της φτώχειας έχουν οδηγήσει πολλούς ανθρώπους στην εποχή του ΔΝΤ στην πενία και στην αναζήτηση των κάδων σκουπιδιών για τρόφιμα και άλλα είδη πρώτης ανάγκης. 

Κάνοντας κανείς μια βόλτα στις γειτονιές της πρωτεύουσας και όχι μόνο, θα καταλάβει αμέσως την αθλιότητα των ημερών μας, η οποία έχει αναγκάσει πολλούς ανθρώπους να αφήσουν κατά μέρη την αξιοπρέπειά τους και να αναζητήσουν, απλώνοντας το χέρι, βοήθεια λίγων μόλις ευρώ, ώστε να μπορέσουν να «μπαλώσουν» καμιά τρύπα στον οικογενειακό τους προϋπολογισμό.
Στο παρόν θέμα τίθεται, βεβαίως, και το ζήτημα των αστέγων, όπως και οι κοινωνικές υπηρεσίες του κράτους, αλλά και οι πρωτοβουλίες

Η προσφορά του Βυζαντίου στον πολιτισμό

Ιδιαίτερα το Βυζάντιο, όπως άλλωστε και η επανάσταση του Εικοσιένα, δέχθηκε τα πυρά των μελετητών αυτών, μερικοί από τους οποίους δεν δίστασαν να γυρίσουν πίσω στην εποχή του Γίββωνα, όταν τον θεωρούσαν «Bas Empire» (Υστέρα Ρωμαϊκή αυτοκρατορία), υποτιμώντας την προσφορά του και διαστρέφοντας τα χαρακτηριστικά του. 
Αν είναι δυνατό τώρα πια μετά από τόσες επιστημονικές εργασίες να μην αναγνωρίζεται η αξία. Όχι μόνο στον ιδιαίτερα προβλημένο τομέα της τέχνης, αλλά και στον χώρο της φιλολογίας, της υμνογραφίας και ποιήσεως, της διπλωματίας, της νομικής επιστήμης και άλλων πολιτιστικών εκδηλώσεων. 
Όταν μάλιστα τον πολιτισμό του το Βυζάντιο δεν τον κράτησε ζηλότυπα για τον εαυτό του, αλλά τον διέδωσε προς όλες τις γεωγραφικές κατευθύνσεις. Ακόμη και η ίδια η Ευρώπη χρωστάει στο Βυζάντιο πολλά.  
Δεν τα ισχυριζόμαστε εμείς αυτά. Τα αναγνωρίζουν οι εγκυρότεροι ξένοι βυζαντινολόγοι. Ξεχωριστά με το θέμα έχει ασχοληθεί ο «σπουδαιότερος, κατά τον Α. Μουστακίδη - Μεσεμβρινό, εκπρόσωπος των ελληνικών σπουδών στη μεταπολεμική Σουηδία κι ένας από τους πιο φωτισμένους ηγέτες του σημερινού σκανδιναβικού ουμανισμού», ο Άλμπερτ Βίφστραντ (1901-1961) στο μελέτημά του «Το βυζάντιο και η Ευρώπη», που ο Μυστακίδης μετέφρασε στη γλώσσα μας μαζί μ' ένα άλλο κείμενό του («Η αληθινή αρχαιότητα κι εμείς») και παρουσίασε το 1966 σ' ένα μικρό βιβλιαράκι με τον τίτλο «Δύο μελετήματα» του Άλμπερτ Βίφστραντ (Ελληνοσκανδιναβική Βιβλιοθήκη). 
Στην περισπούδαστη αυτή εργασία ο Σουηδός σοφός, εκτός από τον εκχριστιανισμό της Ρωσίας και των Σλάβων και τη συγκράτηση της αραβικής απειλής, που έδωσε στην Ευρώπη τη δυνατότητα να αναπτυχθεί, αναγνωρίζει στο Βυζάντιο τόσα πολλά και σημαντικά, που ελάχιστα εμείς οι ίδιοι έχομε προσέξει. 

Απανθίζουμε εδώ μερικά από αυτά:
  1. «Αν σκεφτούμε ποια ήταν η όψη της υπόλοιπης Ευρώπης κατά τον Θ΄ και Ι΄ αιώνα, βλέπουμε καθαρά, ότι για κάμποσα εκατόχρονα ως τα μέσα του ΙΑ΄ αιώνα το Βυζαντινό κράτος υπήρξε χωρίς σύγκριση η σπουδαιότερη πολιτιστική δύναμη της Ευρώπης, κι ασφαλώς το γνώριζαν και οι ίδιοι οι Βυζαντινοί» (1).
  2. «Τα παλαιότερα νομίσματα της Σκανδιναβίας μιμούνται τα βυζαντινά. Οι συγκοινωνίες μας με τη δυτική και νότια Ευρώπη σε ορισμένες περιοχές δεν ήταν τόσο συχνές όσο ήταν με τη βυζαντινή νοτιοανατολική Ευρώπη. Πιο ύστερα, όταν βρεθήκαμε ολότελα κάτω από την επιβολή της καθολικής εκκλησίας, τα πράγματα άλλαξαν και η πνευματική μας ζωή δέθηκε πιο στενά με της νοτιοδυτικής και νότιας Ευρώπης»(2).
  3. «Ούτε αυτή η δυτική και νότια ευρωπαϊκή πνευματική ζωή αναπτυσσόταν εντελώς χωρίς την επίδραση της βυζαντινής, όπως φανταζόμαστε... Στην περίοδο της εικονομαχίας στο Βυζάντιο του Ζ΄ αι., όταν οι αυτοκράτορες προσπαθούσαν να βγάλουν τις εικόνες από τις εκκλησίες και τα μοναστήρια, πολλοί καλόγεροι έφυγαν στη Ρώμη και διέδωσαν εκεί τη γνώση για τη βυζαντινή λογοτεχνία και τέχνη, και η νότια Ιταλία για κάμποσο καιρό ξαναγύρισε στην κυριαρχία των Βυζαντινών. Τον ΙΑ΄ αι., ένας ηγεμόνας στο Μόντε Κασσίνο, που ήταν ακόμη από τα σπουδαιότερα μοναστήρια της Ιταλίας, έφερε μερικούς Έλληνες ζωγράφους για το στόλισμα του καθολικού. Και στη Βενετία η καλλιτεχνική επίδραση του Βυζαντίου ήταν ισχυρή ως τον ΙΔ΄ αι.» (3).
  4. «Η πνευματική ακτινοβολία του Βυζαντίου προς την Ευρώπη στάθηκε σπουδαία, ενώ δεν μπορεί να μιλήσει κανείς για πνευματική επίδραση από τη δυτική Ευρώπη πριν από τα 1200 περίπου»(4).
  5. «Θέλοντας να γράψω μια έκθεση πάνω στην ιστορία της ελληνικής λογοτεχνίας, άρχισα να μελετώ βαθύτερα τη βυζαντινή λογοτεχνία, και ένιωσα με την ευκαιρία αυτή πολλές ευχάριστες εκπλήξεις. Έπειτα προσπάθησα να ενημερωθώ στην τωρινή κατάσταση των ιστορικών ερευνών, και πρόσεξα πως και η ιστορική επιστήμη έφτασε σε μια πιο δίκαια αντίληψη της σημασίας και της προσφοράς των Βυζαντινών. Τους πλησίασα ξεκινώντας όχι με βάση τη μεσαιωνική ιστορία της Δύσης, μήτε τη νεοελληνική εποχή, παρά από την αντίθετη μεριά, την αρχαιότητα. Τέλος θέλω να επαναλάβω ότι Βυζαντινοί μεταβίβασαν τον αρχαίο πολιτισμό, δεν τον διέλυσαν, και το μετέδωσαν σε πολύ μεγαλύτερη κλίμακα από το δυτικό κόσμο στο διάστημα του Μεσαίωνα» (5).
Και στην τελευταία αυτή παρατήρησή του ο Σουηδός επιστήμονας έχει απόλυτο δίκαιο, γιατί δεν ήταν μόνο η Ευρώπη που ποικιλότροπα ωφελήθηκε από το Βυζάντιο. Και οι Άραβες του χρωστούν πολλά. Τα καταγράφει προσκομίζοντας πλούσια αποδεικτικά στοιχεία ο Αιγύπτιος Ελληνιστής Άλυ Νουρ στη διδακτορική του διατριβή «Το Κοράνιον και το Βυζάντιον», που κυκλοφόρησε το 1970. 

Συνοψίζουμε τα πιο σημαντικά:
  1. «Ο χριστιανικός κόσμος εβασίζετο τότε κυρίως εις τα ελληνικά γράμματα, ένεκα της βυζαντινής εκκλησίας. Η βυζαντινή εκκλησία ετροφοδότει τας άλλας εκκλησίας της Αφρικής και της Ασίας με ιεραπόστολους, επισκόπους και άλλους κληρικούς. Αλλά και στους αιρετικούς ακόμη η βυζαντινή εκκλησία εφοδίαζε δια πλείστων θρησκευτικών και επιστημονικών στοιχείων, ορισμοί των οποίων έμειναν απαραλλάκτως εις πολλάς ξένας γλώσσας. Εις την αραβικήν διάλεκτον της Υεμένης ενεφανίζοντο λέξεις με καθαρώς ελληνικάς ρίζας. Η δε αραμαϊκή, ήτις μετωνομάσθη συριακή κατά τους βυζαντινούς αιώνας, περιέχει ικανά στοιχεία μαρτυρούντα μεγάλη ελληνικήν επίδρασιν». (6).
  2. «Εξ αιτίας της εξαπλώσεως του Χριστιανισμού και των στενών σχέσεων προς το Βυζάντιον, όχι μόνον οι Αραμαίοι αλλά και οι Πέρσαι και οι Ινδοί και άλλοι λαοί ήλθον εις επαφήν με τα ελληνικά γράμματα» (7).
  3. «Υπάρχει φιλολογική σχέσις μεταξύ του κορανικού κειμένου και του ελληνικού της Αγίας Γραφής. Βάσει αυτής της σχέσεως είναι εύκολον να ανιχνεύσωμεν την κορανικήν απόδοσιν των κυριωτέρων θεμάτων άτινα επλούτισαν την αραβικήν γλώσσαν και εδημιούργησαν ενδιαφέρον δια τα ελληνικά γράμματα» (8). Οι επιδράσεις αυτές αναφέρονται κυρίως στο ζήτημα της δημιουργίας του κόσμου, στο ζήτημα της Δευτέρας Παρουσίας, σε Προφήτες και Αποστόλους.
  4. «Εκτός των θεμάτων της Αγίας Γραφής υπάρχουν εις το Κοράνιον θρησκευτικοί θρύλοι και αγιολογικαί παραδόσεις, αίτινες ευκόλως παραλληλίζονται προς γραφέντα προ του Ισλάμ ελληνικά κείμενα (9). Τα κείμενα αυτά είναι η ψευδοκαλλισθένειος φυλλάδα (Θρύλοι του Μεγαλέξαντρου), βυζαντινοί νόμοι και ασκητικά κείμενα, βίοι αγίων, ύμνοι και πατερικοί λόγοι.
  5. «Είναι δυνατόν να ανιχθευθούν εις το κορανικόν κείμενο αι εξής αραβοελληνκαί λέξεις: χυντάρ - ύδωρ, χούντα-ωδή, χουτ -κήτος, τ(θ) ούγκρα -θύρα, δέφυρα -γέφυρα, ιγγίλ - ευαγγέλιον, ιβλίς -διάβολος, ουαρ (ι)κ- αργύριον, σουρ -συσσωρεύω, Φε (ι) ρντάους -Παράδεισος, Μαγούς -Μάγοι, Γκιν -Γεν (πνεύμα ή αόρατον ή καλυπτόμενον δια μανδύου), κιρτάς -χάρτης, κιστ - justus (δίκαιος), κιστάς - ευθύτης, ζυγός, δικαιοσύνη, ζούχρουφ -ζωγραφική, μιθάκ -η ρίζα, θακ -θήκη, διαθήκη, χουάρι -ιερεύς, νούχα -νους, μπουργκ -πύργος, κούρα-χώρα, θάρα - terra (γη), Ιουνάς -Ιωνάς, ντία -φως Διός, Θεός, λάμψις κ.λπ.» (10).
  6. «Μεταξύ των καλλιγράφων, οίτινες έδωσαν εις την αραβικήν γραφήν τους γνωστούς μέχρι σήμερον χαρακτήρας, αναφέρεται το όνομα του Αμντ ερ Ρούμι (:ο Ρωμαίος), αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι και πλείστοι άλλοι δεν ήσαν Ρωμαίοι, εφ' όσον αι τέχναι αι σχετικαί με τα βιβλία ήσαν ανεπτυγμέναι εις το Βυζάντιον» (11).
  7. Ελληνικής καταγωγής υπήρξαν πολλοί Άραβες γραμματικοί, ερμηνευτές του Κορανίου, ιστορικοί και νομικοί (12).
  8. «Η ελληνική φυσιογνωμία διαφαίνεται και εις τα αραβικά γράμματα επί 14 αιώνας και αποτελεί μέχρι σήμερον παρθένον και αξιόλογον θέμα ερεύνης»(13).
Ο Άλυ Νουρ κατακλείει τη μελέτη του με τους στίχους «ενός μεγάλου δι' ημάς ποιητού, όστις έζησε την ιστορικήν ελληνοαραβικήν ανάμειξιν», του Ιμπν ερ -Ρούμι (: ο γιος του Ρωμαίου). Αξίζει να τους μεταφέρομε στην ζωντανή μας γλώσσα:
Εμείς, τα παιδιά της Ελλάδας
τη σοφία μονοπωλούμε,
τη δόξα, αλλά και την ανδρεία.
Ένας από τους Μαουάλι είμαι,
Όμως η καταγωγή μου είναι
το ένδοξο Βυζάντιο.
Πατέρες έχω τον Θεόφιλο
και τους σοφούς Έλληνες.
Δεν με γέννησε Ράβαι της ερήμου
ούτε κανένας απ' τους νομάδες.
Είμαι παιδί του Ίωνα,
του πατέρα των βασιλιάδων.
Η θέση μου πρέπει
νάναι ψηλά κοντά στους βασιλιάδες.
Κατέχω τη διάνοια και την κρίση
και στη γλώσσα των Αράβων, για να γίνω κριτής.
Μου ταιριάζει να γίνω ηγέτης
και στα γράμματα κριτής.
Οι στίχοι αυτοί μιλάνε πιο εύγλωττα από οποιοδήποτε άλλο στοιχείο και για τη βυζαντινή επίδραση και για την ακτινοβολία του Βυζαντίου στους Άραβες. Τεράστια, εξ άλλου, και ευρύτατα γνωστή υπήρξε η εκπολιτιστική του προσφορά στους Ρώσους και στους Σλάβους, στους οποίους μετέδωσε μέσω της Εκκλησίας την τέχνη και άλλα πολιτιστικά στοιχεία. Χαρακτηριστικά είναι όσα ο Καθηγητής του Πανεπιστημίου Αθηνών Βλάσιος Φειδάς, που έχει ιδιαίτερα ασχοληθή με τις βυζαντινές επιδράσεις στους σλαβικούς λαούς, παρατηρεί στη διδακτορική του διατριβή «Ἡ πρώτη ἐν Ρωσίᾳ ἐκκλησιαστική ἱεραρχία καί αἱ ρωσικαί πηγαί»:

«Η από του Βυζαντίου αποδοχή του Χριστιανισμού υπό των Ρώσων ωδήγησε τούτους εις την σφαίραν της εκκλησιαστικής του Βυζαντίου επιδράσεως και εχάραξε τα μελλοντικά πεπρωμένα του ρωσικού λαού...Δια της διαδόσεως του Χριστιανισμού παρά τοις βαρβάροις λαοίς, ούτοι περιήρχοντο αποφασιστικώς εις την σφαίρα των βυζαντινών επιδράσεων, του βυζαντινού πολιτισμού, του βυζαντινού πνεύματος, και καθίσταντο, εκτός τινών εξαιρέσεων, στενοί φίλοι της Αυτοκρατορίας»(14).

  1. Άλμπερτ Βίφστραντ : Δύο μελετήματα, μτρφ. Α. Μυστακίδη, Ελληνοσκανδιναβική Βιβλιοθήκη, 1966, σελ. 48.
  2. οπ . παρ. σελ. 50.
  3. οπ . παρ. σελ. 51.
  4. οπ . παρ. σελ. 53.
  5. οπ . παρ. σελ. 64.
  6. Άλυ Νουρ, Το Κοράνιον και το Βυζάντιον, Αθήναι, 1970, σελ. 45.
  7. οπ . παρ. σελ. 46.
  8. οπ . παρ. σελ. 54.
  9. οπ . παρ. σελ. 63.
  10. οπ . παρ. σελ. 78-79.
  11. οπ . παρ. σελ. 86.
  12. οπ . παρ. σελ. 85-91
  13. οπ . παρ. σελ. 94.
  14. Βλ. Ιω . Φειδά : Ἡ πρώτη ἐν Ρωσίᾳ ἐκκλησιαστική ἱεραρχία καί αἱ ρωσικαί πηγαί, Αθήναι, 1966, σελ. 11 κ. ε.
Ι. Μ. Χατζηφώτη, Βυζάντιο καί Ἐκκλησία, Εκδόσεις Αποστολική Διακονία, Β' Εκδ., 1989, σελ. 17-23

Πώς αντιμετωπίζεται η αρνητική συμπεριφορά των παιδιών

Γράφει Μαρινέλλα Τσουκαλά
(παθολόγος Λόγου-Φωνής-Ομιλίας)

Τα παιδιά στην ηλικία των 1,5 - 3,5 ετών
παρουσιάζουν έντονη αρνητικότητα.
Η εποχή του «ΟΧΙ» των παιδιών είναι
σημαντική για την ανάπτυξή τους αλλά
και κουραστική για τους γονείς.
Συμβουλές αντιμετώπισης

Τα Παιδιά Θύματα Σεξουαλικής Βίας στη Λιβύη
Charity says children raped during Libya conflict

Καταγγελίες-σοκ για σεξουαλικές επιθέσεις σε ανήλικους
Ανεξέλεγκτη η κατάσταση στα στρατόπεδα των προσφύγων
Charity says children raped
during Libya conflict
Παιδιά ακόμα και οκτώ ετών έχουν υποστεί σεξουαλικές επιθέσεις, στη διάρκεια των συγκρούσεων ανάμεσα στους εξεγερμένους που προσπαθούν να

Ο Κύκλος της Χαράς - Παραμύθι του Πάολο Κοέλιο / The Circle of Joy By Paulo Coelho - El círculo de la alegria

Κάποια μέρα ένας χωρικός χτύπησε δυνατά την πόρτα ενός μοναστηριού. Όταν ο αδελφός θυρωρός άνοιξε, εκείνος του έδωσε ένα θαυμάσιο τσαμπί σταφύλια.
     - Αγαπητέ αδελφέ, αυτά είναι τα πιο ωραία σταφύλια του αμπελιού μου. Ήρθα εδώ να σου τα χαρίσω.
     - Ευχαριστώ! θα τα πάω αυτά στον αβά, θα χαρεί πολύ με τέτοιο δώρο.
     - Όχι! Για σένα τα έφερα.
     - Για μένα; Ο αδελφός κοκκίνισε, επειδή αισθάνθηκε
ότι δεν άξιζε ένα τέτοιο δώρο της φύσης.
     - Ναί! επέμενε ο χωρικός. Γιατί πάντα μου άνοιγες την πόρτα, όταν εγώ χτυπούσα. Όταν
χρειαζόμουν βοήθεια, επειδή η σοδειά μου είχε καταστραφεί από την ξηρασία, εσύ μου έδινες κάθε μέρα ένα κομμάτι ψωμί κι ένα ποτήρι κρασί, θέλω αυτό το τσαμπί σταφύλια να σου φέρει λίγο από την αγάπη του ήλιου,την ομορφιά της βροχής και το θεϊκό θαύμα που το γέννησε τόσο όμορφο.
     Ο αδελφός θυρωρός τοποθέτησε το τσαμπί μπροστά του κι όλο το πρωί το θαύμαζε: Ήταν πραγματικά όμορφο. Γι' αυτό αποφάσισε να παραδώσει το δώρο στον αβά, που πάντα τον ενθάρρυνε με σοφά λόγια.
     Ο αβάς χάρηκε πολύ με τα σταφύλια, θυμήθηκε όμως ότι κάποιος αδελφός στο μοναστήρι είχε αρρωστήσει και σκέφτηκε: "θα του δώσω το τσαμπί. Ποιος ξέρει, μπορεί να φέρει κάποια χαρά στη ζωή του".
     Έτσι κι έγινε. Τα σταφύλια δεν έμειναν, όμως, πολλή ώρα στο δωμάτιο του άρρωστου αδελφού, γιατί κι εκείνος συλλογίστηκε: "Ο αδελφός μάγειρας μ' έχει φροντίσει τόσο καιρό, ταΐζοντας με με ό,τι καλύτερο. Σίγουρα θα χαρεί".
     Όταν το μεσημέρι εμφανίστηκε ο αδελφός μάγειρας με το γεύμα, αυτός του έδωσε τα σταφύλια.
"Είναι για σένα", είπε ο άρρωστος αδελφός. "Επειδή πάντα βρίσκεσαι σ' επαφή με τα προϊόντα που μας προσφέρει η φύση, θα ξέρεις τι να κάνεις μ' αυτό το δημιούργημα του θεού".
     Ο αδελφός μάγειρας έμεινε κατάπληκτος από την ομορφιά του τσαμπιού και σχολίασε με τον βοηθό του πόσο τέλεια ήταν τα σταφύλια. Τόσο τέλεια, που κανείς άλλος δεν θα εκτιμούσε τέτοιο θαύμα της φύσης όσο ο αδελφός σκευοφύλακας, καθώς εκείνος ήταν ο υπεύθυνος για τη φύλαξη της Αγίας Μετάληψης και πολλοί στο μοναστήρι τον θεωρούσαν σαν άγιο άνθρωπο.
     Ο σκευοφύλακας με τη σειρά του χάρισε τα σταφύλια στον πιο νεαρό δόκιμο, ώστε να καταλάβει εκείνος, ότι το έργο του θεού φανερώνεται στις πιο μικρές λεπτομέρειες της δημιουργίας. Όταν ο δόκιμος τα πήρε, η καρδιά του δόξαζε τον Κύριο, επειδή δεν είχε ξαναδεί τόσο όμορφο τσαμπί. Την ίδια στιγμή θυμήθηκε την πρώτη φορά που είχε φτάσει στο μοναστήρι και τον άνθρωπο που του είχε ανοίξει την πόρτα - αυτή η χειρονομία του είχε επιτρέψει να βρεθεί σήμερα σ' εκείνη την κοινότητα ανθρώπων που ήξεραν να εκτιμούν τα θαύματα.
     Κι έτσι, λίγο πριν νυχτώσει, έφερε το τσαμπί στον αδελφό θυρωρό.
     "Να το απολαύσεις", είπε. "Γιατί εσύ περνάς τον περισσότερο χρόνο εδώ ολομόναχος. Αυτά τα σταφύλια θα σε κάνουν να χαρείς".
     Ο αδελφός θυρωρός θεώρησε ότι εκείνο το δώρο προοριζόταν πραγματικά για τον ίδιο, απόλαυσε την κάθε ρόγα του τσαμπιού και κοιμήθηκε ευτυχισμένος.
Bruno Ferrero tells a story that one day, a countryman knocked hard on a monastery door. When the monk tending the gates opened up, he was given a magnificent bunch of grapes. 

- Brother, these are the finest my vineyard has produced. I’ve come to bear them as a gift.

- Thank you! I will take them to the Abbot immediately, he’ll be delighted with this offering.

- No! I brought them for you.

- For me? – the monk blushed, for he didn’t think he deserved such a fine gift of nature.

- Yes! – insisted the man. – For whenever I knock on the door, it is you opens it. When I needed help because the crop was destroyed by drought, you gave me a piece of bread and a cup of wine every day. I hope this bunch of grapes will bring you a little of the sun’s love, the rain’s beauty and the miracle of God, for it is he made it grow so fine.

The monk held the grapes and spent the entire morning admiring it: it really was beautiful. Because of this, he decided to deliver the gift to the Abbot, who had always encouraged him with words of wisdom.

The Abbot was very pleased with the grapes, but he recalled that there was a sick brother in the monastery, and thought:

"I’ll give him the grapes. Who knows, they may bring some joy to his life."

And that is what he did. But the grapes didn’t stay in the sick monk’s room for long, for he reflected:

"The cook has looked after me for so long, feeding me only the best meals. I’m sure he will enjoy these."

When the cook appeared at lunch, to bring him his meal, he presented him with the grapes.

- They’re for you – said the sick monk. – Since you are always coming into contact with that which nature produces, you will know what to do with this work of God.

The cook was amazed at the beauty of the grapes, and showed his assistant how perfect they were. So perfect, he thought to himself, that no one would appreciate them more than the sexton; since he was responsible for the Holy Sacrament, and many at the monastery considered him a holy man, he would be best qualified to value this marvel of nature.

The sexton, in turn, gave the grapes as a gift to the youngest novice, that he might understand that the work of God is in the smallest details of Creation. When the novice received them, his heart was filled with the Glory of the Lord, for he had never seen such beautiful grapes. Just then, he remembered the first time he came to the monastery, and of the person who had opened the gates for him; it was that gesture which allowed him to be among this community of people who knew how to value the wonders of life.

And so, just before nightfall, he took the grapes to the monk at the gates.

- Eat and enjoy them – he said. – For you spend most of your time alone here, and these grapes will make you very happy.

The monk understood that the gift had been truly destined for him, and relished each of the grapes, before falling into a pleasant sleep.

Thus the circle was closed; the circle of happiness and joy, which always shines brightly around generous people.
 

© Το χαμομηλάκι | To hamomilaki