Tuesday 20 December 2016

Ο καθένας έχει έναν μόνο τρόπο ν’ αγαπάει, τον δικό του
If I really «love me», care about me

Jorge Bucay
Τι ωραία που θα ήταν αν αποκτήσουμε τη συνήθεια, τόσο στα μικρά, όσο και στα μεγάλα πράγματα, να μπορούμε να λέμε με τ’ όνομά τους γεγονότα, καταστάσεις και συναισθήματα κατευθείαν, χωρίς περιστροφές, έτσι όπως είναι.
Everyone has only one way to love: his own.
Δεν μιλάω για ακρίβεια, αλλά για ορισμό. 
Που πάει να πει: ΑΠΟΦΑΣΙΖΩ τι περιλαμβάνει, από πού μέχρι πού, το περιεχόμενο του θέματος που συζητάμε. 
Ίσως γι’ αυτό προσπαθώ επίσης, πάντοτε να διευκρινίζω για τι πράγμα ΔΕΝ μιλάω, όταν μιλάω για αγάπη.
Δεν εννοώ το να είναι κανείς ερωτευμένος, όταν μιλάω για αγάπη.

Δεν εννοώ το σεξ, όταν μιλάω για αγάπη.

Δεν μιλάω για συναισθήματα που υπάρχουν μόνο μέσα στα βιβλία.
Δεν μιλάω για χαρές φυλαγμένες για λίγους και ξεχωριστούς.
Δεν μιλάω για μεγάλα πράγματα.
💖💖💖💖💖💖💖💖
Μιλάω για ένα συναίσθημα που μπορεί να βιώσει ο καθένας.
Μιλάω για απλά και γνήσια συναισθήματα.
Μιλάω για εμπειρίες σπουδαίες, που δεν υπερβαίνουν όμως την ανθρώπινη φύση ή τους περιορισμούς της.
Μιλάω για την αγάπη που σημαίνει, απλώς, να θέλεις κάποιον πολύ.
Και λέω να θέλεις όχι με την ετυμολογική έννοια της κτήσης, αλλά με την έννοια που καθημερινά δίνουν σ΄αυτό το ρήμα οι ισπανόφωνες χώρες, όπου το θέλω (te quiero) σημαίνει σ΄αγαπώ.
Εκεί, σπάνια χρησιμοποιούν το σ' αγαπώ. Λένε καλύτερα σε θέλω, σε θέλω πολύ, ή σε θέλω πάρα πολύ.
Όμως τι ακριβώς λένε με αυτό το «σε θέλω»;
Μπορώ να κάνω ένα σωρό πράγματα για να σου εκφράσω, να σου δείξω, να σου αποδείξω, να επιβεβαιώσω ή να υποστηρίξω ότι σ΄αγαπώ, όμως, μόνο ένα πράγμα μπορώ να κάνω με την αγάπη μου, κι αυτό είναι να Σ΄ΑΓΑΠΩ, να ασχολούμαι μαζί σου, να εκδηλώνω τα συναισθήματά μου όπως τα νιώθω. Και το πως τα αισθάνομαι είναι ο δικός μου τρόπος να σ΄αγαπώ.
Μπορείς να το δεχτείς ή μπορείς να το απορρίψεις, μπορείς να καταλάβεις τι σημαίνει ή μπορείς να το αγνοήσεις παντελώς. Αυτός, όμως, είναι ο τρόπος μου να σ΄αγαπώ, δεν έχω άλλον.
Ο καθένας έχει έναν μόνο τρόπο ν’ αγαπάει: τον δικό του. Αν κάποιος δεν σ΄αγαπάει όπως θα ήθελες να σ΄αγαπήσει, αυτό δεν σημαίνει ότι δεν σ΄αγαπάει με όλη τη δύναμη της ψυχής του…
💖💖💖💖💖💖💖💖
Από το βιβλίο του Χόρχε Μπουκάι «Δρόμος της Συνάντησης» Εκδ. Opera 

Aleppo's Children: Σ' αυτή την πόλη
τα παιδιά έχουν σταματήσει να κλαίνε :(((

Σπαρακτικά νέα πλάνα από τη πολιορκία στο Χαλέπι δείχνουν παιδάκια που έχουν νιώσει τόσο πολύ τη φρίκη αυτού του βάναυσου πολέμου ώστε έχουν σταματήσει να κλαίνε, παρά τα όσα τους συμβαίνουν.
Πρόσφατο βίντεο που μεταδόθηκε από το Channel 4 News, δείχνει ένα μικρό κορίτσι 3-4 ετών την Ayah, μέσα στο βομβαρδισμένο σπίτι της, που παρόλο που το πρόσωπο της καλύπτεται από σκόνη και αίμα και δείχνει ότι βρίσκεται σε σύγχυση και κάπως «χαμένη» ανάμεσα σε ανθρώπους που κλαίνε και διαμαρτύρονται για την βαναυσότητα του πολέμου, επειδή έχασαν πολλούς δικούς τους ανθρώπους. 

Η μικρή Ayah, αν και φοβισμένη δεν κλαίει, δεν δακρύζει
Απλά κάθεται ήσυχα στο κρεβάτι της, ενώ η μητέρα της, Um Fatima την παρηγορεί και θλίβεται για την απώλεια των άλλων παιδιών της. Η μητέρα της είναι η μονή ενήλικη που επέζησε από 3 οικογένειες οι οποίες χάθηκαν στον τελευταίο βομβαρδισμό. 
Το Χαλέπι είναι ένα μέρος όπου τα παιδιά έχουν σταματήσει να κλαίνε.
Η κάμερα στη συνέχεια δείχνει τον Mahmoud, ένα παιδί που κρατάει στην αγκαλιά του το μόλις ενός μήνα νεκρό αδερφάκι του το οποίο πέθανε από ασφυξία όταν κατέρρευσε το διαμέρισμα που ζούσαν, επάνω από το σπίτι της Ayah, και παρόλο που το μωρό είναι νεκρό ο μικρός Mahmoud δεν θέλει να το αφήσει από την αγκαλιά του. 
Δύο άλλα παιδιά περιφέρονται στους διαδρόμους σαν ζαλισμένα, μέσα στη σκόνη, το χώμα και τα αίματα, ψάχνουν τους δικούς τους. 
Η νοσοκόμα δεν γνωρίζει τα ονόματα τους αλλά ούτε και εκείνα γνωρίζουν αν έμειναν ορφανά.

Είναι "Καλό Σχολείο" το σχολείο του παιδιού μου;

Πώς καταλαβαίνεις ότι ένα σχολείο είναι καλό;

Γράφει η Χαρίκλεια Μανουσάκη
Επιστημονική Συνεργάτης σε θέματα Ψυχικής Υγείας κι Επικοινωνίας

Ο ρόλος του σχολείου, έχει νοηματοδοτηθεί στο μυαλό μας ως ένα περιβάλλον μάθησης το οποίο φροντίζει τη γνωστική ανάπτυξη των παιδιών.
Ο ρόλος του, όμως, δεν πρέπει να εξαντλείται μόνον σε αυτό. 
Το σχολείο θα πρέπει να τα προσελκύει τα παιδιά δημιουργώντας τους θετικά συναισθήματα και καθημερινά να τα καλωσορίζει ευχάριστα για το μάθημά τους. 
Κι αυτό γιατί στην παιδική πραγματικότητα, όλα παίζουν ρόλο: 
τα σχολικά κτήρια, οι χώροι αναμονής και διαλείμματος που θα πρέπει να είναι καθαροί και χαρούμενοι, οι δάσκαλοι κι οι εκπαιδευτικοί που θα πρέπει να είναι θετικοί κι ενθουσιώδεις στη στάση τους απέναντι στα παιδιά, η διαρρύθμιση που θα πρέπει να άγει τη διαδικασία της μάθησης με θετικό τρόπο.
Η αναπτυξιακή ψυχολογία μας διδάσκει ότι στη μαθησιακή τους διαδικασία, τα παιδιά, δίνουν σημασία σε ότι αντιλαμβάνονται, όσο μικρό κι εάν φαίνεται αυτό στη λεπτομέρεια του. 
Τα παιδιά αντιλαμβάνονται τον κόσμο με τις αισθήσεις τους και κατά κύριο λόγο με την όραση τους. Αισθάνονται όμορφα κι ασφαλή όταν μαθητεύουν και μεγαλώνουν σε ένα άνετο, ευχάριστο και χαρούμενο περιβάλλον.
Το σχολείο εμφανίζεται ως εκπαιδευτικός θεσμός το 3000 π.Χ. στη Μεσοποταμία, με σκοπό τη διδαχή γραφής, ανάγνωσης κι αρίθμησης. Η έννοια της διδασκαλίας, έθεσε από αρχής το σχολείο σε ανώτερη, έναντι της οικογένειας, ιεραρχικά θέση, που λόγω της μορφωτικής ανεπάρκειας των περισσότερων γονέων, η θέση αυτή διατηρήθηκε στο πέρασμα των αιώνων. Σήμερα, η θέση αυτή διατηρείται, αλλά πλέον, λόγω της αντίληψης ότι η εκπαίδευση οφείλει να γίνεται μέσα από τους κατάλληλους κοινωνικούς ή κρατικούς φορείς.
Η σχέση, συνεπώς παιδιού, οικογένειας και σχολείου αναπτύσσεται συστημικά, ενώ για τη συνεργασία αυτών των σφαιρών επιρροής έχουν λάβει χώρα πολλές έρευνες και μελέτες. 
Οι μελέτες αυτές εξέτασαν τρόπους αποτελεσματικότερης επικοινωνίας μεταξύ των δύο συστημάτων προς όφελος του παιδιού. Κύριος γνώμονας και το επίκεντρο του ενδιαφέροντος ήταν ο ίδιος ο μαθητής, καθώς σχολείο και οικογένεια αποτελούν τους κύριους πόλους επίδρασης στον χαρακτήρα του μαθητή και την ως εκ τούτου την επιτυχή ένταξη του στον ευρύτερο κοινωνικό χώρο αργότερα, ως ενήλικας.
Κάθε παιδί μεγαλώνοντας σε μία οικογένεια κι ένα σχολείο τείνει να κουβαλά ως κληρονομιά του αρχές, ιδέες και αντιλήψεις για τη ζωή και τους συνανθρώπους του, επηρεασμένο από το περιβάλλον που μεγάλωσε και διδάχθηκε. 

Το σχολείο συνεπικουρεί στην ανάπτυξη του τρόπου σκέψης ενός παιδιού, ανάλογα με το πόσο αρμονική είναι η συνεργασία της οικογένειας με το σχολείο του.
Η συνεργασία αυτή εξαρτάται από τη διάθεση χρόνου των γονέων και δασκάλων και την σύμπνοια μεταξύ πολιτισμικής και εκπαιδευτικής ταυτότητα σχολείου κι οικογένειας.
Όταν ένα παιδί μεγαλώνει κοντά σε γονείς που είναι είτε ανασφαλείς είτε πιεστικά απαιτητικοί το αποτέλεσμα είναι και το παιδί να διακατέχεται από συναισθήματα ανασφάλειας, καθώς η συμπεριφορά των γονιών εσωτερικεύεται στο παιδί και το κάνει να νιώθει πως βρίσκεται συνεχώς υπό την πίεση κριτικής, δημιουργώντας ανασφάλεια στις σχέσεις με τους άλλους. Η ανασφάλεια που βιώνει, το οδηγεί σε ανησυχία για τυχόν αποτυχία. 
Αναζητώντας τη συναισθηματική επιβεβαίωση, στρέφεται στο σχολικό περιβάλλον. Εάν κι εκεί βρεθεί σε καταπιεστικό κλοιό, το πιθανότερο είναι σύντομα να σταματήσει να αντιδρά, να σταματήσει τη σχολική του εργασία κι η επίδοση του να μειωθεί δραστικά. Τα παιδιά αντιλαμβάνονται το αίσθημα της ασφάλειας μέσα από αδιόρατα σήματα τα οποία εκπέμπονται από τη συμπεριφορά των ενηλίκων. 
Εάν, παραδείγματος χάριν, ένας μαθητής έλθει στο σχολείο ασθενής κι ο δάσκαλος αγνοήσει την κατάστασή του, οι υπόλοιποι μαθητές στην τάξη θα αισθανθούν ανασφαλείς. Θα αισθανθούν ασφαλέστεροι εάν ο άρρωστος μαθητής δεχτεί ιατρική φροντίδα στο σχολείο ή σταλεί στο σπίτι του όσο το δυνατόν γρηγορότερα.
Σε ένα ασφαλές και φιλόξενο περιβάλλον, ένας μαθητής ο οποίος έχει προβλήματα γνωστικά ή συναισθηματικά χρειάζεται άμεση προσοχή. Σε κάθε ηλικία, κάθε μαθητής εκφράζει συμπεριφορές και διαθέσεις που είναι φυσιολογικές, «τυπικές» για την ηλικία του. Η καλύτερη μέθοδος για ένα σχολείο να αξιολογήσει την ύπαρξη προβλημάτων σε έναν μαθητή είναι να ελεγχθούν οι τυπικές αυτές συμπεριφορές. 
Αυτός ο έλεγχος δεν χρειάζεται κάποια επιπλέον προσπάθεια από την πλευρά των δασκάλων/εκπαιδευτικών πλέον της υποστηρικτικής ύπαρξής τους στην τάξη κατά τη διάρκεια της εκπαιδευτικής διαδικασίας. Όταν οι μαθητές παρεκκλίνουν από την τυπική συμπεριφορά, οι εκπαιδευτικοί πρέπει να αναμένουν την εμφάνιση προβλημάτων στη σχολική τους επίδοση.
Η μνήμη (ως ανάκληση) αποτελεί τη δυνατότητα να συντελεστεί η αποθήκευση και η διατήρηση πληροφοριών ώστε να ανακτηθούν στη συνέχεια. Ως εκ τούτου η ικανότητα συγκράτησης πληροφοριών εξαρτάται και από τις επεξεργασμένες αισθητήριες πληροφορίες: τον τρόπο δηλαδή, που μία πληροφορία εισήχθη στον εγκέφαλο.
Ως εκ τούτου, η σχολική εμπειρία αποτελεί κρίσιμο κομμάτι στη ζωή του παιδιού. Ανάλογα με την ποιότητά της και τις προσλαμβάνουσες από αυτήν εικόνες, μπορεί να αποτελέσει προστατευτικό παράγοντα ή ακόμα και παράγοντα κινδύνου για την ανάπτυξη και τη διαμόρφωση των χαρακτηριστικών της προσωπικότητας του. 
Τα παιδιά που δεν δείχνουν ενδιαφέρον για το σχολείο και δεν έχουν καλές σχέσεις με τους συμμαθητές και τους δασκάλους τους, έχουν μεγαλύτερες πιθανότητες να παρουσιάσουν συμπτώματα άγχους και κατάθλιψης, να μην καταφέρουν να αποφοιτήσουν αργότερα από το Λύκειο ή ακόμα και να έχουν λιγότερες και περισσότερο επιφανειακές σχέσεις, στη μετέπειτα ενήλικη ζωή τους.
Αντίθετα, μία θετική σχολική εμπειρία αποτελεί προστατευτικό παράγοντα για τη σωματική και πνευματική υγεία του παιδιού αποτρέποντας το από συμπεριφορές κινδύνου όπως τη χρήση εξαρτησιογόνων ή άλλων ανθυγιεινών ουσιών, την πρώιμη έναρξη σεξουαλικής ζωής και τη βίωση χαμηλής ποιότητας ενήλικης ζωής.
Το σχολείο συνεπώς αποτελεί σημαντικό παράγοντα δημιουργίας χαρακτήρα για το παιδί. Ως παράγοντας είναι τόσο σημαντικός, όσο και το σπίτι του ίδιου του μαθητή. Το αναπτυσσόμενο πρόσωπο δέχεται επιδράσεις από όλα τα υποσυστήματα στα οποία ανήκει, οι οποίες διαφέρουν ως προς την ένταση και τη σημασία τους. 
Μεγαλύτερη επίδραση, όπως είναι φυσικό, ασκεί η οικογένεια, το σχολείο και η ομάδα των συνομηλίκων του. Η επίδραση μειώνεται όσο απομακρύνεται το παιδί από το υποσύστημα επιρροής, αλλά ποτέ δεν εξαλείφεται. Η οικογένεια, το σχολείο κι η κοινωνία διαθέτουν χωριστούς μηχανισμούς δημιουργίας χαρούμενων και επιτυχημένων μαθητών, αλλά μπορούν από κοινού να υιοθετήσουν τρόπους και μεθόδους, ώστε να δώσουν στα παιδιά τα απαραίτητα κίνητρα για να εργαστούν αποδοτικά κι επίμονα προκειμένου να πετύχουν στη ζωή τους.
Τα κίνητρα είναι αποτελεσματικότερα όταν είναι εσωτερικά. Επιτυχής δημιουργία κινήτρων στους μαθητές εξασφαλίζεται με την ύπαρξη θετικής ενίσχυσης από τους δασκάλους τους εκπαιδευτικούς, ενώ συνδράμει θετικά κι η γονεϊκή εμπλοκή. 

Η παροχή κινήτρων και η δημιουργία θετικής ατμόσφαιρας για την εκπαιδευτική διαδικασία, είναι ακόμα ένας ισχυρός τρόπος να δημιουργηθεί ένα ασφαλές και φιλόξενο σχολικό περιβάλλον. Οι μαθητές οι οποίοι έχουν αναπτύξει υγιή κίνητρα θεωρούν το σχολείο και τη διαδικασία μάθησης οικεία τους υπόθεση. 
Κι ο καλύτερος τρόπος για να μεταφέρουμε στα παιδιά αποδεκτές από εμάς συμπεριφορές, είναι να είμαστε εμείς το παράδειγμα, ως γονείς κι ως εκπαιδευτικοί. 
Οφείλουμε να συμμετέχουμε ενεργά στη εκπαίδευση των παιδιών μας, να τα βοηθάμε με τις εργασίες τους, να πηγαίνουμε στις σχολικές εκδηλώσεις και να συζητάμε με ενθουσιασμό για το χρόνο που περνούν στο σχολείο. Να επιβραβεύουμε λεκτικά την επιτυχία τους.
Οφείλουμε δε να λάβουμε σοβαρά υπόψη τις προσδοκίες των παιδιών και μαθητών μας. Να μην συγχέουμε την έλλειψη κινήτρου σε έναν μαθητή με την έλλειψη δυνατοτήτων. Ένας μαθητής μπορεί να αποτύχει σε ένα γνωστικό αντικείμενο επειδή απλώς δυσκολεύεται να το κατανοήσει, ενώ με ελάχιστη προσπάθεια να μπορεί να επιτύχει όχι μόνον την κατανόηση, αλλά και τη διεύρυνση του γνωστικού ορίζοντα του.
Ο προσανατολισμός της εκπαιδευτικής πολιτικής στην ενθάρρυνση, ενίσχυση και διευκόλυνση της ουσιαστικής συνεργασίας κι αποτελεσματικής επικοινωνίας σπιτιού και σχολείου, του άλλου του σπιτιού, είναι προς όφελος όλων των εμπλεκομένων μερών και κυρίως της κοινωνίας.

Βιβλιογραφία
- Σύγχρονα θέματα παιδοψυχιατρικής. Τσιάντης Ι., Μανωλόπουλος Σ. Καστανιώτης, 1986.
- Ψυχική υγεία του παιδιού και της οικογένειας. Τσιάντης Ι. Καστανιώτης, 1988.
boro.gr

Δραστηριότητες που βοηθούν στην ανάπτυξη
και την εκφορά του λόγου

30 Γλωσσικές δραστηριότητες, μία για κάθε μέρα που μπορούν να βοηθήσουν τα παιδιά μας να αναπτύξουν δεξιότητες στον προφορικό λόγο (λεξιλόγιο, κατανόηση εννοιών κλπ) , αλλά και να αρχίσουν να ξεπερνούν δυσκολίες (αν υπάρχουν) στην εκφορά του λόγου.
Αν είμαστε γονείς μπορούμε να εκτυπώσουμε το φυλλάδιο και να το κολλήσουμε σε εμφανές σημείο στο σπίτι, ώστε να κάνουμε κάθε μέρα και από μια διασκεδαστική δραστηριότητα, αν είμαστε εκπαιδευτικοί μπορούμε να δώσουμε στους γονείς το φυλλάδιο για να το χρησιμοποιήσουν στο σπίτι.
Να διευκρινίσουμε ότι οι παρακάτω δράσεις δεν υποκαθιστούν σε καμία περίπτωση τη λογοθεραπεία.

Το pdf αρχείο θα το βρείτε στο τέλος του άρθρου.


ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΤΗΤΕΣ:

1. Βρίσκουμε 5 πράγματα που έχουν το ίδιο χρώμα

Ψάχνουμε με τα παιδιά στο χώρο που βρισκόμαστε να βρούμε 5 αντικείμενα που έχουν το ίδιο χρώμα. Αποφασίζουμε πρώτα το χρώμα και στη συνέχεια το παιδί μας αναφέρει αντικείμενα απο το χρώμα αυτό. Αν το παιδί επιθυμεί μπορούμε να το επαναλάβουμε και με άλλα χρώματα.

2. Έλα να μιλήσουμε για τα ζώα! Ποια είναι μεγάλα και ποια μικρά;
Τα μικρά παιδιά αγαπούν πολύ τα ζωα! Χρησιμοποιούμε λοιπόν το θέμα αυτό για να μιλήσουμε για τις έννοιες μικρό και μεγάλο. Μπορούμε αν θέλουμε να χρησιμοποιήσουμε και κάποιες εικόνες (αν το παιδί είναι αρκετά μικρό και δεν μπορεί να φανταστεί τα ζώα, αλλά πρέπει να τα βλέπει).

3. Παίξε με τον καθρέφτη! Κάνε αστείες γκριμάτσες!

Μέσα από το παιχνίδι (το παιδί κάνει γκριμάτσες και γελάει) και βοηθάει στο να γίνει η περιοχή γύρω από το στόμα του πιο ελαστική, ώστε να εκφέρει και τις λέξεις καλύτερα και πιο εύκολα.

4. Μίλησέ μου για τη μέρα σου! Χρησιμοποίησε τις λέξεις: στην αρχή, μετά, τέλος.

Μέσα από την εξιστόρηση της μέρα του, το παιδί προσπαθεί να τοποθετήσει τα γεγονότα με χρονολογική σειρά χρησιμοποιώντας τις λέξεις: στην αρχή, μετά, τέλος. Αν το παιδί δυσκολεύεται το βοηθάμε να καταλάβει τη χρονολογική σειρά λέγοντας «τι συνέβη πρώτο, δεύτερο, τρίτο; κλπ»

5. Έλα να βρούμε λέξεις που αρχίζουν από κάθε ένα γράμμα της αλφαβήτου!

Αν σας φαίνεται πολύ κουραστική σαν δραστηριότητα (τα γράμματα είναι πολλά) μπορείτε να κάνετε τη συγκεκριμένη δραστηριότητα με λιγότερα γράμματα. Δεν ξεχνάμε ότι αναφερόμαστε στα γράμματα φωνολογικά α, βου, γου δου κλπ και όχι αλφα, βήτα γάμα, δέλτα…

6. Διαλέγουμε ένα καινούριο βιβλίο! Τι θα γίνει άραγε στο τέλος; Πες μου τις ιδέες σου!

Διαβάζουμε μια καινούρια ιστορία αλλά δεν αποκαλύπτουμε το τέλος στο παιδί. Περιμένουμε να μας πει εκείνο πως πιστεύει ότι θα τελειώσει. Έτσι αποκτά το βιβλίο καινούριο ενδιαφέρον και ταυτόχρονα παρατηρούμε τον τρόπο σκέψης του παιδιού μας, αλλά και την παραγωγή προφορικού λόγου.

7. Κοίταξε έξω από το παράθυρο και πες μου τι βλέπεις…

Αυτή η δραστηριότητα στοχεύει στο να αναπτύξει το παιδί τον προφορικό λόγο, αλλά με τον καιρό και αν συνεχίσουμε με παρόμοιες δραστηριότητες μπορούμε να παρατηρήσουμε και τη βελτίωση στο λεξιλόγιο του παιδιού αλλά και στην περιγραφή.

8. Ας ξαπλώσουμε στο σκοτάδι και ας ακούσουμε προσεκτικά! Τι ακούς;
Επίσης δραστηριότητα προφορικού λόγου, αλλά και εξοικείωσης με το σκοτάδι και τους ήχους του. Μια δραστηριότητα που θα μας δείξει και τη φαντασία του μικρού παιδιού μας αλλά και πιθανά πράγματα που το τρομάζουν.

9. Έλα να στριφογυρίσουμε τη γλώσσα μας!
Παιχνίδι που βοηθάει στην άρθρωση. Στριφογυρίζουμε τη γλώσσα μας με διάφορους και διαφορετικούς τρόπους.

10. Έλα να βρούμε λέξεις που αρχίζουν από την ίδια φωνούλα.

Βρίσκουμε λέξεις από διαφορετικές φωνούλες που μπορούν να είναι ένα γράμμα, βου, γου, ι κλπ ή μια συλλαβή πχ κα, πα, τι, λο κλπ

11. Θα σου πω κάτι αστείο που μου συνέβη σήμερα! Πες μου κι εσύ κάτι αστείο που σου συνέβη στο σχολείο!

Ανάπτυξη προφορικού λόγου και σε αυτήν τη δραστηριότητα. Ταυτόχρονα μοιραζόμαστε τις δικές μας εμπειρίες με το παιδί μας και ζητάμε κι από εκείνο να κάνει το ίδιο.

12. Έλα να βρούμε ομοιοκατάληκτες λέξεις! Σου λέω μήλο μου λες ξύλο σου λέω…
Δραστηριότητα που αρέσει πολύ στα παιδιά και μπορούμε να παίζουμε πολλές φορές τη μέρα. Όσο το παιδί θα γίνεται καλύτερο στις ρίμες θα ζητάει να παίζουμε πιο πολύ αυτό το παιχνίδι, ακόμη και μέσα στο αυτοκίνητο!

13. Την ώρα του μπάνιου θα μου πεις τι όργανα έχεις στο σώμα σου.
Από τις πιο απλές δραστηριότητες που μπορούμε να κάνουμε από πολύ μικρή ηλικία με τα παιδιά μας. Στην αρχή το κάνουμε εμείς, τους απαριθμούμε τα όργανα του σώματός τους την ώρα που τους κάνουμε μπάνιο κι όσο αναπτύσσουν προφορικό λόγο το κάνουν εκείνα μόνα τους.

14. Τι βρίσκεται πάνω, κάτω, ανάμεσα, μέσα, έξω στο δωμάτιο;
Μέσα από αυτήν τη δραστηριότητα το παιδί μαθαίνει τους προσδιορισμούς του χώρου. Στην αρχή μπορούμε να βοηθάμε κι εμείς στη συνέχεια το παιδί το κάνει και μόνο του.

15. Κούνα τη γλώσσα σου πάνω κάτω κι από άκρη σε άκρη 10 φορές!

Δραστηριότητα που μπορούμε να την κάνουμε μαζί με το παιδί κι εμείς! Βοηθάει στην άρθρωση και φυσικά φέρνει γέλιο!

16. Ας μασήσουμε από μια μεγάλη τσίχλα! Όποιος κάνει τη μεγαλύτερη φούσκα κερδίζει!

Πολύ διασκεδαστική δραστηριότητα που βοηθάει στην ενδυνάμωση της στοματικής κοιλότητας! Όσο κι αν φαίνεται αστείο είναι πολύ χρήσιμη δραστηριότητα, γιατί μέσα από το παιχνίδι το παιδί χωρίς να το καταλαβαίνει ενδυναμώνει τη στοματική του κοιλότητα και κατ’ επέκταση αρθρώνει καλύτερα!

17. Έλα να βρούμε πράγματα που είναι αντίθετα μεταξύ τους! Ας βρούμε τις ομοιότητες και τις διαφορές τους!
Δραστηριότητα ανάπτυξης προφορικού λόγου και κατανόησης των εννοιών ίδιο και διαφορετικό. Επίσης, βοηθάει τα παιδιά στην ανάπτυξη περιγραφικού λόγου.

18. Ας γλωσσέψουμε… τη μπέρδα μας… Ας πούμε γλωσσοδέτες!

Τα παιδιά βρίσκουν πολύ αστείους τους γλωσσοδέτες! Λέμε λοιπόν, όσο περισσότερους γλωσσοδέτες μπορούμε!

19. Εξερεύνησε το στόμα σου και τη γλώσσα σου με την οδοντόβουρτσα!

Την ώρα που πλένουμε τα δόντια μας εξερευνούμε τη στοματική μας κοιλότητα τη γλώσσα, τα ούλα, τα μάγουλα εσωτερικά, τα δόντια. Έτσι το παιδί αποκτά καλύτερη αίσθηση του τι όργανο μέσα στο στόμα χρησιμοποιούμε κάθε φορά για να αρθρώσουμε μια λέξη.

20. Που ακουμπάει η γλώσσα σου όταν λες τις φωνούλες κ, φ, λ, θ;
Δραστηριότητα που βοηθάει τα παιδιά να κατανοήσουν πως εκφέρεται το κάθε γράμμα.

21. Ζωγράφισέ μου κάτι και πες μου τι ακριβώς έκανες για να δημιουργήσεις την υπέροχη ζωγραφιά σου!
Παραγωγή προφορικού λόγου από το παιδί, αλλά και μπαίνει στη διαδικασία να περιγράψει τόσο τη χρονική ακολουθία των πράξεών του, αλλά και πως σκέφτηκε για να δημιουργήσει το κάθε τι.

22. Ας πάμε μια βόλτα και ας περιγράψουμε αυτά που θα δούμε γύρω μας!

Και σε αυτήν τη δραστηριότητα το παιδί παράγει προφορικό λόγο και μπαίνει στη διαδικασία να περιγράψει, άρα και να αναπτύξει λεξιλόγιο. Ταυτόχρονα κάνουμε βόλτα μαζί με το παιδί και περνάμε χρόνο μαζί του, άρα δενόμαστε και περισσότερο αλλά και νιώθει ότι του αφιερώνουμε χρόνο, γεγονός που διασφαλίζει μια πιο υγιή μεταξύ μας σχέση.

23. Θέλεις να δοκιμάσουμε να μάθουμε να λέμε μια φωνούλα που σε δυσκολεύει;
Εννοείται ότι για να κάνουμε αυτή τη δραστηριότητα με το παιδί θα πρέπει να θέλει. Μπορεί να το δυσκολεύει το ρ ή το σ, οπότε βοηθάμε το παιδί να δοκιμάσει να μάθει να αρθρώνει τη συγκεκριμένη φωνούλα.

24. Ψάξε να βρεις στο δωμάτιο 5 αντικείμενα που αρχίζουν από την ίδια φωνούλα!

Το παιδί παρατηρεί το χώρο γύρω του αναπτύσσει δηλαδή την παρατηρητικότητα του και ταυτόχρονα προσπαθεί να βρει αντικείμενα που να αρχίζουν από την ίδια φωνούλα.

25. Έλα να φτιάξουμε το δικό μας ποίημα!

Αφού έχουμε παίξει με τις ομοιοκατάληκτες λέξεις μπορούμε να δοκιμάσουμε να φτιάξουμε το δικό μας ποίημα! Μπορεί να είναι αστείο ή ακόμη και να μην βγάζει κανένα νόημα!

26. Ας παίξουμε με τον καθρέφτη! Ας κάνουμε πως είμαστε χαρούμενοι, λυπημένοι, θυμωμένοι, ξαφνιασμένοι, κλπ
Κάνουμε διάφορες διαφορετικές γκριμάτσες, ενδυναμώνουμε τους μυς του προσώπου που χρειάζονται για την εκφορά του λόγου και φερχόμαστε σε επαφή με τα συναισθήματά μας!

27. Θα σε ρωτήσω 5 ερωτήσεις που αρχίζουν με το Ποιος, Που, Πότε, Πως και Γιατί! Μπορείς να μου απαντήσεις;
Τα μικρά παιδιά κατανοούν τη διαφορά ανάμεσα στις διάφορες λέξεις που χρησιμοποιούμε όταν ρωτάμε κάτι. Σταδιακά μαθαίνουν να μην τις συγχέουν και να απαντάνε σωστά στο κάθε τι.

28. Ας μαγειρέψουμε το αγαπημένο σου φαγητό! Όσο θα το μαγειρεύουμε θα μου λες τι υλικά χρησιμοποιώ και τι πρέπει να κάνω!

Η μαγειρική είναι μια ασχολία που τα παιδιά θέλουν να εμπλέκονται από πολύ νωρίς και το διασκεδάζουν! Τη χρησιμοποιούμε λοιπόν, για να τα βοηθήσουμε να εκφραστούν προφορικά, να περιγράψουν, να εμπλουτίσουν το λεξιλόγιό τους, να μετρήσουν , να εμπλακούν! Και όλα αυτά ενώ εμείς μαγειρεύουμε, δραστηριότητα απαραίτητη καθημερινά στο σπίτι!

29. Ας πάμε μια βόλτα και ας περιγράψουμε αυτά που θα ακούσουμε γύρω μας!

Την προηγούμενη φορά περιγράψαμε αυτά που βλέπαμε, τώρα θα περιγράψουμε αυτά που ακούμε. Αναπτύσσει εκτός από τον προφορικό λόγο και την ακουστική παρατηρητικότητα και τη φαντασία.

30. Θέλεις να φτιάξουμε μια χειροτεχνία μαζί; Θα μου λες τι πρέπει να κάνω;

Δημιουργούμε μαζί με το παιδί μας, περνάμε χρόνο μαζί κάνοντας κάτι όμορφο και δημιουργικό και ταυτόχρονα το παιδί αναπτύσσει τον προφορικό του λόγο.

Αν ο μήνας έχει 31 μέρες την τελευταία μέρα επαναλαμβάνουμε τη δραστηριότητα που άρεσε πιο πολύ στο παιδί.
Μπορούμε επίσης, αν θέλουμε να τραβάμε φωτογραφίες από τις δραστηριότητες μας και στο τέλος να φτιάξουμε ένα ωραίο άλμπουμ.
Τον επόμενο μήνα μπορούμε να επαναλάβουμε κάποιες δραστηριότητες και να προσθέσουμε και άλλες που μπορεί να σκεφτούμε εμείς ή να μας τις ζητήσει το παιδί ή να τα σκεφτούμε παρέα!
Να διευκρινίσουμε ότι οι παρακάτω δράσεις δεν υποκαθιστούν σε καμία περίπτωση τη λογοθεραπεία.

Στο παρακάτω pdf αρχείο θα βρείτε το υλικό για να το εκτυπώσετε:

ΜΙΑ ΓΛΩΣΣΙΚΗ ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΤΗΤΑ ΓΙΑ ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ

© Το χαμομηλάκι | To hamomilaki