Saturday 28 January 2017

Κάτω των πέντε ετών τα 27 παιδιά που πέθαναν από το κρύο στο Αφγανιστάν - Freezing weather kills 27 Afghan children

Τον θάνατο 27 παιδιών ηλικίας κάτω των πέντε ετών προκάλεσαν οι σφοδρές χιονοπτώσεις και το κρύο σε απομονωμένη περιοχή του βορείου Αφγανιστάν, σύμφωνα με ανακοίνωση των αρχών.
Freezing weather kills 27 Afghan children
Οι δρόμοι της περιοχής Νταρζάαμπ στην επαρχία Τζαουζτζάν έχουν αποκλειστεί από ένα στρώμα χιονιού ύψους 50 εκατοστών και οι κάτοικοι δεν έχουν πρόσβαση σε ιατρική περίθαλψη, ενώ η θερμοκρασία έχει πέσει στους -10 βαθμούς Κελσίου.
«Δυστυχώς, 27 παιδιά έχουν χάσει τη ζωή τους από τις σφοδρές χιονοπτώσεις και το κρύο», δήλωσε ο κυβερνήτης της περιοχής Ραχματουλάχ Χασάρ, διευκρινίζοντας ότι τα παιδιά πέθαναν τις τελευταίες δύο με τρεις ημέρες.
Όλα τα παιδιά που έχασαν τη ζωή τους ήταν κάτω των πέντε ετών, πρόσθεσε, υπογραμμίζοντας ότι καθώς εξακολουθούν να είναι αποκλεισμένοι οι δρόμοι ο απολογισμός μπορεί να αυξηθεί.
Ο Ρεζά Γαφούρι, εκπρόσωπος του κυβερνήτη της επαρχίας Τζαουζτζάν, επιβεβαίωσε τον θάνατο των μικρών παιδιών και σημείωσε ότι πρόκειται να αποσταλεί βοήθεια στην περιοχή.
Δεκάδες άνθρωποι χάνουν τη ζωή τους από τις χιονοπτώσεις και τις χιονοστιβάδες κάθε χειμώνα στο Αφγανιστάν, καθώς η έλλειψη επαρκών υποδομών δυσχεραίνει τις επιχειρήσεις διάσωσης κατά τη διάρκεια φυσικών καταστροφών.


Ευτυχώς υπάρχουν τα παιδιά…!

Τα παιδιά είναι το μέλλον, διδάσκουν Πολιτισμό και έχουν την δύναμη να αψηφούν τις κακοτοπιές και τις δύσκολες καταστάσεις. 

Πριν λίγες ημέρες, παιδιά από το 35o Δημοτικό Αθηνών έσπασαν τους κουμπαράδες τους και πρόσφεραν 25 ευρώ στην Ένωση Μαζί για το Παιδί. 
 Στο γράμμα που έστειλαν έγραψαν: 
«Γεια σας, με λένε Ερνέστο και μαζί με την τάξη μου κάναμε ένα Χριστουγεννιάτικο παζάρι και αποφασίσαμε να σας στείλουμε 25 ευρώ για να τα δώσετε στα παιδιά με πολύ αγάπη».
Τελικά ο κόσμος είναι πιο μεγάλος και πιο όμορφος, 
όταν τα παιδιά ενώνουν τα χέρια τους.  

Donald Henderson: Ο "ασήμαντος" θάνατος ενός ανθρώπου που έσωσε 74 εκατομμύρια ζωές

Ένας ασήμαντος θάνατος και 74 εκατομμύρια ζωές
Του Κωνσταντίνου Ν. Φουντουλάκη* 

Η χρονιά-δρεπάνι 2016 ήταν ίσως η χρονιά που περισσότερο από κάθε άλλη είδε τα social media να γεμίζουν από κλαψουρίσματα και νοσταλγίες για μια σειρά από διάσημα ονόματα που «έφυγαν».
Και φυσικά δεν υπάρχει τίποτα το κακό σε αυτό. 
Δεν υπάρχει τίποτα το κακό στο να αναπολείς τα τραγούδια του George Michael ή του Prince αλλά είναι απολύτως προβληματικό και ενδεικτικό των αξιών μας το ότι η κλάψα περιορίζεται σε ανθρώπους της εμπορικής λαϊκής διασκέδασης (ξέρω ότι δε θα αρέσει αυτός ο χαρακτηρισμός) και ούτε καν σε καλλιτέχνες, πολύ δε περισσότερο δε θα περιλάβει εκείνους που προσέφεραν πραγματικά στην ανθρωπότητα.

Το όνομά του είναι Donald Henderson και γεννήθηκε το 1928 στο Λέικγουντ, στο Οχάιο. Πέθανε στις 19 Αυγούστου 2016 σε ηλικία 87 ετών στη Βαλτιμόρη. 
Προφανώς κανείς δεν τον έχει ακούσει, δεν ξέρει καν για το έργο του και φυσικά ούτε συζήτηση για το θάνατό του.
Στη δεκαετία 1967-77 ήταν επικεφαλής μιας μικρής ομάδας του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας με την ονομασία Μονάδα Εκρίζωσης της Ευλογιάς (Smallpox Eradication Unit) και τη χρηματοδότηση της USAID.

Την εποχή εκείνη περίπου 2 εκατομμύρια άνθρωποι πέθαιναν κάθε χρόνο από τη νόσο αυτή, κυρίως στη Βραζιλία και σε χώρες της Αφρικής. Ο ΠΟΥ βρέθηκε στην ευτυχή θέση να ανακοινώσει ότι από το 1979 δε σημειωνόταν πλέον κανένας θάνατος παγκοσμίως και η ευλογιά είχε εξαφανιστεί από προσώπου γης.

Αυτό είχε συμβεί λόγω της επιτυχημένης στρατηγικής της ομάδας αυτής. Είχε αποδειχτεί ότι ένα επιτυχημένο πρόγραμμα εμβολιασμών δεν ήταν αρκετό για να κερδηθεί η μάχη. 
Η επιτυχία ήρθε με την εγκατάσταση μηχανισμών «Παρακολούθησης και περιορισμού» (surveillance-containment) χάρη στους οποίους καταγραφόταν ταχύτατα όλα τα νέα κρούσματα και εμβολιαζόταν τάχιστα όλοι οι συγγενείς και κοντινοί κάτοικοι στη γύρω περιοχή. 
Η προσπάθεια ήταν γιγάντια, πήραν μέρος 73 χώρες και το τελευταίο κρούσμα αναφέρθηκε στη Σομαλία στις 26 Οκτωβρίου 1977.

Η ευλογιά ήταν η πρώτη νόσος από εκείνες που ταλαιπωρούν το ανθρώπινο είδος επί αιώνες η οποία εξαλείφθηκε. Η επιτυχία αυτή οδήγησε στην εκπόνηση παρόμοιων προγραμμάτων που έχουν φέρει στο όριο της εξάλειψης την πολιομυελίτιδα και άλλες ασθένειες, και σε μεγάλο βαθμό η επιτυχία αυτή οφείλεται στον Henderson.

Τιμήθηκε με πολλά διεθνή βραβεία και ακαδημαϊκές θέσεις συμπεριλαμβανομένου του Albert Schweitzer International Prize for Medicine, Health for All Medal of the World Health Organization και του US Presidential Medal of Freedom.

Κανένα Nobel δε δόθηκε γι’ αυτό το επίτευγμα, τα Nobel πήγαν σε τρεις προέδρους των ΗΠΑ, κανένα δάκρυ δε χύθηκε, όλη η κλάψα πήγε στον Johan Cruyff και τον David Bowie. Τυχαίο που σε όλους τους απολογισμούς των σημαντικών θανάτων για το 2016 έχει μόνο τραγουδιστές, ηθοποιούς και δευτεροκλασάτους συγγραφείς;
Ένα μεγάλο ποσοστό του πληθυσμού δυσκολεύεται να βρει την Αγγλία και τη Γαλλία στο χάρτη και αμφιβάλω αν ξέρει με ποιους πολέμησε ο Λεωνίδας στις Θερμοπύλες. Ξέρει όμως πολύ καλά τα latest hits. 
Είναι δυνατόν να έχει κανείς την απαίτηση να ξέρει τι είναι ο ΠΟΥ, τι η ευλογιά και από τι αιτίες θανάτου έχουμε γλυτώσει την τελευταία δεκαετία;
Από το 1979 που αναφέρθηκε ο τελευταίος θάνατος από ευλογιά, έχουν περάσει 37 χρόνια και έχουν σωθεί 74 εκατομμύρια ζωές. Τόσοι πέθαναν και στους δυο παγκόσμιους πολέμους μαζί.
Δε χρειάζονται δάκρυα για τον Henderson. Δεν τα έχει ανάγκη, σε αντίθεση με τα δημοφιλή λαϊκά είδωλα.

* Ο Κωνσταντίνος Ν. Φουντουλάκης είναι αναπληρωτής καθηγητής Ψυχιατρικής ΑΠΘ.


«Ξέχασες τη γιαγιά και τον παππού
που κοίμιζαν τους ξένους;»...

«Ξένος σε ευλογημένο τόπο.
Για αυτό σου λέω. Σταμάτα να γκρινιάζεις. Πάντα ήμασταν το χωνευτήρι των λαών. Το σταυροδρόμι της πορφύρας, του μεταξιού, του πάπυρου, του κέδρου, των θεών και του Έρωτα που έχεις ξεχάσει να πιστεύεις.
Πάντα ήμασταν το σταθερό «Ανάμεσα» των ανθρώπων, στο πελαγίσιο χάσιμό τους και ο σταθμός ανεφοδιασμού στα ταξίδια από τον έναν κόσμο στον άλλο.
Πάντα ήμασταν εκείνο το ιερό «Ανάμεσα» που πάντα ξαπόσταιναν και δροσίζονταν οι Άλλοι. Οι Ξένοι. Εκεί... κάτω από τις ελιές και τα αρμυρίκια και μέσα στο στήθος των εύρωστων γυναικών.
Γι αυτό και είμαστε όμορφοι.
Και ζωντανοί.

Και μας αρέσει ακόμα να ξαπλώνουμε πάνω στην άμμο και να κοιτάμε κατάματα τον ήλιο και να χορεύουμε μαζί με άλλους τις χαρές μας, και να πίνουμε, και να χορεύουμε, και να μπαίνουμε ο ένας μέσα στο σώμα του άλλου αχόρταγα.
Τα ξέχασες όλα αυτά;
Ξέχασες μήπως πως είμαστε από τους λίγους λαούς που ακόμα αγκαλιαζόμαστε στο πένθος μας.
Που δεν είναι ντροπή για τους άντρες να φιλιούνται από εκτίμηση και οι γυναίκες να αγκαλιάζουν έναν ξένο άντρα, όπως θα αγκάλιαζαν το παιδί τους για παρηγοριά;

Ξέχασες τη γιαγιά και τον παππού πως έκαναν πράξη το Θεό, για αυτό και έτρωγαν με τους φτωχούς, κοίμιζαν τους ξένους και έλουζαν με έλαιο και κρασί τις πληγές τους;
Πως μπόρεσες να ξεχάσεις την κληρονομιά σου;
Μη φοβάσαι όμως.
Γιατί έτσι ήταν πάντα η Ελλάδα.

Το πεπρωμένο της σφραγίστηκε για πάντα από τη μουσική, τα καρυκεύματα και τα χρώματα των ανθρώπων που πέρασαν και την αγάπησαν.
Αφέσου στην Ομορφιά ….
Ή γίνε ένας ξένος σε αυτό τον ευλογημένο τόπο».

Πηγή.
Διαδώστε την "Ιδεοπηγή"

© Το χαμομηλάκι | To hamomilaki